เป็นคนดีมีนํ้าใจให้ทุกสิ่ง กลับเดินทิ้งหนีไปใจเบาโหวง ลุกไม่ขึ้นแผ่นดินเริ่มเคลงโคลง คราบนํ้าตาเปิดโปงความร้าวราน ดวงตะวันลับลงตรงปลายฟ้า คนตรงหน้าหายไปใจเรียกขาน กลับมาก่อน กลับมาก่อน ก้องกังวาน รอจนนาน เธอไม่มา จึงเข้าใจ ดวงตะวันคงไม่คิดจะคืนฟ้า เธออำลาไม่คิดจะเริ่มใหม่ ที่ควรทำอย่างที่สุดคือลืมไป ดับภาพฝันอันสดใสในราตรี...