วสันต์จะลา (กลอนกล สังวาลย์สาย)

ม้าก้านกล้วย

วสันต์จะลา เหมือนว่า ฝนฟ้าจะเลือน
ลมเหนือจะเยือน มาใหม่ ฤทัยจะหนาว
นภาจะพร่าง รวิงาม น้ำค้างจะพราว
แล้วคงจะร้าว ราญใจ ฤทัยจะตรม 
บัดนี้ก็คง จะหนาว คงร้าวอาวรณ์
มาลีก็คง โรยรอน ภมรคงขม
พฤกษาคงซบ สงบ คงพบระทม
ซึ่งคงจะซม เศร้าครวญ คงหวลถึงฝน 
ซึ่งก่อนหน้านั้น เคยหวั่น วสันต์ซึ่งแรง
ใจซึ่งแสยง ระแวง ซึ่งแรงฟ้าหม่น
ซึ่งอสุนี ฟาดฟ้อน ซึ่งหลอนกมล
เกรงซึ่งลมวน พัดอวล ซึ่งชวนสะพรึง
ก็เกรงว่าฝน ที่หลั่ง เกรงพลั้งลมแรง
เกรงฝนจะแกล้ง ซัดสาด เกรงหวาดไปถึง
เกรงพายุร้าย ถล่ม เกรงลมพัดตึง
จนเกรงไปถึง ฟ้าฟาด ขลาดเกรงเหลือเกิน
จนเมื่อจะลา ฟ้าหม่น จนรู้สึกตัว
จนฝนระรัว ราวหลง จนส่งสะเทิ้น
จนจางหายไป ไม่กลับ จนลับเผชิญ
จนเหมือนจะเมิน จากกัน จนฉันใจลอย
มันเหมือนเป็นการ ลาจาก เหมือนพรากกันไกล
เหมือนไม่เข้าใจ จึงชัง เหมือนดั่งใจน้อย
ยามฝนเหมือนฝัน รักชื่น เหมือนฝืนใจคอย
แล้วเหมือนต้องปล่อย รักไป เหมือนใจสลาย
(ม้าก้านกล้วย)
อันกลอนกลสังวาลย์สาย นี้ จะใช้คำซ้ำกัน หนึ่งคำในท่อนหน้าและท่อนหลัง โดยจะต้องมีคำสัมผัส ส่งมาจากวรรคส่งด้วยให้ร้อยสายสังวาลย์ต่อเนื่องกันไป
อ้อเป็นกลอนสิบนะ กลอนกลนี้ ครูเอ้อ สุนทรสนานชอบเล่นมาก และก็ เอาไปแต่งเพลงหลายบทเลยเชียว