คิดถึงตะวัน

อตีตะโศก

ตะวันลอยลอยเลื่อนเฝื่อนจากฟ้า
ฟ้าผันเปลี่ยนเปลี่ยนนภาไร้สดใส
ใสกลับมืดมืดลงไม่อำไพ
ภัยเยือนใกล้ใกล้ค่ำน่าพลั่นพลึง
พลึงพลั่นพรากพรากจากสุรีศรี
สีหม่นค่าค่าบ่มีให้นึกถึง
ถึงค่ำแล้วเวลาเวลาตรึง
ตรึงเพราะถึงถึงเพลาที่ฟ้าครวญ
ครวญล่ำคร่ำคร่ำเศร้าเคล้าดาวน้อย
น้อยนิดนิดที่ติดต้อยสุดจะหวน
หวนหักให้ให้สุดหักอาทิตย์จวน
จวนเจียนสิ้นสิ้นเพราะสรวลดั่งโซ่ตรึง
ตรึงใจฟ้าฟ้าเรียกหาพระอาทิตย์
ทิศใดใดสุดจะคิดเหมือนถูกขึง
ขึงติดอยู่อยู่เยี่ยงยากฟ้ารำพึง
พึงใจอยากอยากให้ถึงซึ่งกลางวัน
วันในฟ้าฟ้าสว่างอย่างละครึ่ง
ครึ่งของครึ่งครึ่งหนึ่งไม่อยากฝัน
ฝันอยากให้ให้สว่างเป็นอนันต์
อนันต์ไร้ไร้ซึ่งผันเปลี่ยนวันเดิม
เดิมโพยมมีแสงแสงส่องสาด
สาดส่องสุดสุดจะคาดอาจฮึกเหิม
เหิมฮึกฮักฮักตะวันเสียเหลือเกิน
เกินจนเมินเมินสิ้นซึ่งจันทรา
จันทราส่องส่องฟ้าใสในความมืด
มืดมนมิดมิดหม่นมาดขลาดผวา
ผวาแสงแสงสาดไม่งามตา
ตาของฟ้าฟ้าร้องให้ไม่คลายครัน
ครันครั้นมืดมืดลงฟ้าคงคิด
คิดว่าผิดผิดที่จันทร์ชอบเปลี่ยนผัน
ผันผ่อนผ่านผ่านแผ่วแคล้วกลางวัน
วันไหนฉันฉันจะมีเพียงอุทัย