ลำพูครวญ

อตีตะโศก

วิเวกแว่ววังเวงวะวับหวาม
วูบวาบวามวาววาดวิจิตไหว
หวัดวิ่นว่อนวอนวุ่นอย่างว่องไว
แสงส่องสาดดงในไพรพนา
หิ่งห้อยหวนห่อนเบื่อลำพูใหญ่
เหาะเหินไม่ห่างห้วงปวงพฤกษา
หิ่งห้อยหายห่างหักหนักอุรา
ปวงพฤษาพนาแนบแอบคร่ำครวญ
ยามเจ้าอยู่เคียงคู่ลำพูเก่า
ย่อมหยอกเย้ายอกย้ายคล้ายคำหวน
จะรักเจ้าลำพูเก่าหิ่งห้อยครวญ
สุดกำสรวลหิ่งห้อยน้อยมีร้อยใจ
เจ้าโจนจากลำพูที่คู่เคียง
เพียงแว่วเสียงลำธารน้ำเย็นใส
เจ้าจิกจ้วงใจจากลำพูไป
แล้วทิ้งให้ลำพูเฉาด้วยเฝ้ารอ
ครั้งยามเก่าแสงเจ้าเคยประดับ
สุดประทับทรวงในลำพูหนอ
พอเจ้าเบื่อก็ปล่อยให้ลำพูรอ
แล้วลวงล่อหลอกรักจากห้วงใจ
หิ่งห้อยน้อยร้อยใจไม่ประสา
ปล่อยลำพูที่คร่ำคร่าให้หวั่นไหว
ทิ้งอดีตที่เจ้าเคยมีใจ
แล้วจึงจรจากไปไม่เหลียวมา
กาลผ่านไปลำพูอยู่เพียงโดด
คิดถึงยามที่รุ่งโรจน์โชติหรูหรา
ยามที่มีหิ่งห้อยน้อยประดับประดา
สุดจะหายามใดที่เทียบทัน
เวลาผ่านลำพูเริ่มแข็งแกร่ง
เคยอ่อนแรงอ่อนล้าเกือบอาสัน
มาวันนี้ไม่มีเจ้าไม่ตายยังอนันต์
แม้นต้องอยู่สู้คืนวันเพียงเดียวดาย
หิ่งห้อยเอ๋ยสุดเฉลยในใจเจ้า
หลอกลวงเราจนหลงรักหักก็สาย
ลำพูใหญ่คิดย้อนกลับน่าเสียดาย
ขำไม่หายยามนั้นฉันหม่นมัว
แม้นไม่มีหิ่งห้อยคอยให้แสง
ยังมีแรงเพราะมีรากฝากฝังหัว
ยังอยู่ได้ยังมีน้ำหล่อเลี้ยงตัว
เคยเมามัวกับแสงส่องผ่องอำพัน
มาบัดนี้ขำอดีตที่เคยเขลา
ที่เคยเมามาดหมายแสงสุขสรรค์
เคยขลาดคิดคลุกเคล้าสิ่งเย้ายัน
เกือบอาสันบั่นสิ้นซึ่งอินทรีย์