วันนั้นฉันเดินตากฝน

กวินทรากร

อาวรณ์อ่อนอกโอ้............อนิจา 
จิตหม่นจนปัญญา...........ยิ่งแล้ว 
เลือนรางพ่างมรรคา.......คราวย่าง...เหยียบเอย 
ไร้ประทีปเทียนแก้ว........ส่องให้เห็นทาง 
ปางสนธเยศยื้อ...............ยุดทรวง 
หวาดระแวงแคลงดวง...จิตแท้ 
โสมผ่องล่องลอยสรวง....แสงเสื่อม 
ไอพยับจับแปร้................ปิดกั้นรัศมี 
ราตรีลี้ลับด้วย.................ไร้ดาว 
อาตม์ระทมลมหนาว-.......เหน็บเนื้อ 
นองอัสสุชลพราว.............พรมพักตร์...นองเอย 
นองส่ำสายฝนเกื้อ.............ตกต้องสรรพางค์ 
หทยางค์หมางบาดเร้า......คิดคะนึงถึงเจ้า 
ใฝ่เพ้อรำพึง 
ตราตรึงซึ่งรักซ้อน..............จิตจึ่งเจ็บสะท้อน 
ทุกข์ท้อทรมาน 
จารสารเสนาะไว้................คืออัคคีที่ไหม้ 
ลุกร้อนรอนทรวง				
comments powered by Disqus
  • แนทตี้..

    30 กันยายน 2545 17:12 น. - comment id 82307

    ^*^
           ^*^
                 ^*^....อืม..ดาวดวงใหม่....
                       .....เก่งเก่งเก่งจ้า......^*^
                      .................................
    
    
    

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน