*...คำร่ำลาของคนแปลกหน้า...*

*นก*กระ*ดาษ*

*...ปล่อยมือฉันเถิด...
ปล่อยมือฉัน..ด้วยหนทางเดียว ที่เธอจะเอื้อม ถึงฉันนั้น
คือการปล่อย มือฉันจากไป
นั่นคือวิถี ที่ควรเป็นไป
ปลดฉัน จากพันธนา..จากห้วงทรงจำ ทั้งมวล ที่เธอมีไว้
คนดี...วันนี้เราต้อง เอ่ยคำร่ำลา จากกันไกล
ลาก่อน...ถ้อยสะท้อนรานร้าว อยู่ในสองดวงใจเงียบงัน...*
*...หากมีเธอ อยู่ในกาลเวลาเดียวกับฉัน
แม้แดดจะหนาว..ดาวจะวูบดับพลันจนหมดฟ้า
แม้ถนนจะทอดไกลสุดสายตา
เพียงเราเดินเคียงกันก็..อบรัก..อุ่นใจ ให้หายล้าหรือหวั่นกลัว...*
*...หากวันนี้ ฉันยังใช้ชีวิตในความเงียบเหงา เพียงลำพัง
เธออยู่ไกล...ไกลสุดขอบกาลเวลา
ในห้วงคำนึง แห่งเธอ..ฉันคือคนแปลกหน้า
คนที่หลั่งน้ำตา กับภาพเธอ เธอที่สถิตแน่นในดวงใจ
คนดี...วันนี้เราต้องเอ่ยคำร่ำลา จากกันไกล
ลาก่อน...ถ้อยสะท้อนรานร้าวอยู่ในสองดวงใจเงียบงัน
ใยเราสอง จึงมิอาจอยู่ร่วมในกาลเวลาเดียวกัน...*
*...ในโลกที่มืออุ่นของเธอ จูงมือฉัน เดินไปในถนนทุกสาย
แต่วันนี้...ฉันกลับมิรู้เลยว่าเธออยู่ ณ หนแห่งใด
เธอคือคนของดินแดนแห่งเวลาไหน
เคยตั้งคำถามในใจ...บ้างไหมเธอ...*