เคยคิดฝันอยากให้ความรักของตัวยิ่งใหญ่ อยากจะทำอะไรอะไรทุกอย่างที่เขาจะไขว่คว้า เสียสละทุกทุกทาง...แม้เขาจะทิ้งไว้แค่รอยน้ำตา หวังฝังความรู้สึกที่มีค่า...ในหัวใจคนด้านชา...สักคน จนเวลาผ่าน ทุกสิ่งก็เป็นแค่อุดมคติเลื่อนลอย ไม่อาจทนเจ็บกับการรอคอย...ไม่อาจทนใจน้อยกับความสับสน คนหัวใจด้านชา...ก็ยังอาจเข้าใจคุณค่า...เพราะยังมีหัวใจอยู่ในตน แต่คนที่แม้หัวใจก็ไม่อาจค้น...ไม่รู้เค้าจะมองคนที่อดทน...ว่าเป็นอย่างไร ทุกอย่างอธิบายง่ายง่ายได้ว่าคนเราต่างกัน อะไรที่เรียกว่าฝัน...ก็ต้องยอมปล่อยให้มันล่องลอยอย่างนั้น อย่าไปสงสัย ฉันเป็นแค่คนตัวเล็กๆที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงโลก หรือแม้แต่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงใคร สุดท้าย...ก็ต้องทิ้งนิยายสวยงามเอาไว้...กลับไปอยู่กับตัวตนธรรมดาอะไรที่เป็นจริง..
13 สิงหาคม 2545 04:58 น. - comment id 66812
อุดมคติที่ไม่เป็นจริง คงมีสักสิ่งที่จับต้องได้ หากเธอไม่เหนื่องหน่าย สักวันเธอคงสร้างมันได้ด้วยตัวเอง อุดมคติจะเป็นจริง เพราะไขว่คว้า มันคงจะมีคุณค่า เพราะว่ามันเกิดจากใจของเธอ
13 สิงหาคม 2545 07:50 น. - comment id 66820
เศร้าจัง แต่ปล่อยเค้าไปเถอะ
13 สิงหาคม 2545 09:08 น. - comment id 66836
อืม จริงเนอะ..
13 สิงหาคม 2545 11:17 น. - comment id 66860
ไม่ใช่เพียงแค่ตัวอักษร แต่เห็นภาพสะท้อนเต็มหัวใจ ไม่ใช่เพียงแค่ผ่านมาแล้วผ่านไป แต่แวะมาชื่นชมอยู่ในใจเสมอมา ชอบความรู้สึกที่เป็นเอกลักษณ์ของละอองน้ำจัง
13 สิงหาคม 2545 14:56 น. - comment id 66894
It is so sad. You made me cry a little bit to read you poem. Today I am quite sensitive. Anyway I will write another poem in another view of mine. It maybe because I am still be new in the situation. So, I still want to wait. However, I do understand your feeling as written in your poem. It hurts indeed.
14 สิงหาคม 2545 01:30 น. - comment id 67042
มาอ่าน มาให้กำลังใจจ๊ะ....
16 สิงหาคม 2545 11:07 น. - comment id 67618
อุดมคติดุจดาวพร่างพราวฟ้า ยากจะคว้าด้วยมือสองเมื่อปองหมาย เหมือนหวังน้ำยามร่อนเร่ทะเลทราย จุดบั้นปลายใช่เกินฝันถ้าหมั่นเพียร ฯ *^___^*