นิทานคำกลอนยุคสองพันสอง ...!!!

น้ำผึ้งป่า

กาลครั้งหนึ่งนานเหลือใจใคร่ขอเล่า
สมัยยุคไดโนเสาร์เก่าเหลือหลาย
อวัยวะทะเลาะกันลั่นร่างกาย
เมื่อต่างหมายเลือกหัวหน้าว่าเอาใคร
     หัวก็เอ่ยเปรยขึ้นมาว่าข้านี่
สมองดีรับรองว่าข้านำได้
ไม่เลือกข้าเป็นหัวหน้าจะเลือกใคร
แต่ทันใดแขนยกขัดขึ้นคัดค้าน
     เฮ้..พวกเราคิดดูให้รู้ทั่ว
จะเลือกหัวหรือเลือกแขนกันล่ะท่าน
คิดดูนะแขนใช่ไหมใช้ทำงาน
เราว่าท่านต้องเลือกแขนจึงจะคุ้ม
     ไม่ทันไรได้ยินเสียงตะโกนร้อง
ขาทั้งสองร้องว่าข้าล่ะกลุ้ม
สูทั้งหลายที่ตั้งหน้ามาประชุม
ก็ข้าคุมมากันทั้งนั้นเลย
     ปากหัวเราะเสียงลั่นสั่นศีรษะ
ข้าสิวะเป็นหัวหน้าใครอย่าเอ่ย
ข้าพูดได้กินได้ใครเสบย
คิดสิเว้ยไม่เลือกปากอยากเลือกใคร
     เงียบกันไปอึดใจหนึ่งจึงยินเสียง
เป็นสำเนียงมาจากปลายไส้ใหญ่
เสียงบ่นจากทวารหนักทักมาไกล
เฮ้เพื่อนใยไม่เลือกข้าเป็นผู้นำ
     หัวแขนขาปากหัวร่อจนงอดิ้น
แล้วด่าสิ้นชี้หน้าว่าชั้นต่ำ
ไอ้กระจอก..หลีกไป..ไอ้ระยำ
ริจะทำ  เป็นหัวหน้า  บ้าจริงจริง
     ทวารหนัก  ผลุนผลันไป  ไม่เอ่ยปาก
พอร่างอยาก  จะถ่าย   มันทำนิ่ง
หนึ่งวันล่วง  สองวันเลย  มันไม่ติง
สี่วันยิ่ง  ไม่ยอมถ่าย  กายชักรวน
     ปากเงียบกริบ  แขนขา  พากันอึ้ง
หัวก็ตึง  ตีบตัน  มันปั่นป่วน
มองหน้ากัน  สี่ฝ่าย  ว่าไม่ควร
ไปท้าชวน  ปะทะ  กับทวาร
     ห้าหกวัน   พ้นไป   กายยิ่งทรุด
ในที่สุด  ยอมแพ้   ทั้งสี่ท่าน
โหวตให้ทวารหนักเป็นประธาน
แล้วทวารยอมให้กายถ่ายทันที
     อวัยวะทุกส่วนเริ่มมีสุข
เคยสนุกก็สนานกันเต็มที่
นิทานน้ำผึ้งป่าเล่ามานี้
จะย่ำยีศักดิ์ศรีใครให้ระวัง....!!!