เริ่มจากว่างเปล่า

เราต่างมีทางเดินของตัวเอง
ใครจะใช้ความรู้สึกฝ่ายใดข่มเหงก็คงไม่ได้
เราต่างมีทางที่เราต้องไป
เพียงที่ผ่านฝืนใจ ไม่ยอมรับมัน
เราเริ่มจากศูนย์แล้วจบลงที่ความไร้
เพราะในทุกๆความเป็นไปเราต่างฝืนความฝัน
เริ่มที่ความว่างเปล่าแล้วจบลงเท่ากัน
คำลากับน้ำตาเงียบงันจึงค่อยๆผ่านผัน ฆ่ากันเอง

ให้ดาว 0 ดาว

1 2 3 4 5

0 ดาวจาก 0 คน

.+*~*+.น้ำค้าง.+*~*+. 11 ส.ค. 2545 18:36 น. - ID 20333

462

URL แบบสั้น https://www.thaipoem.com/poem/20333 ที่มา: แต่งไว้ในDiary , .+*~*+.น้ำค้าง.+*~*+.

comments powered by Disqus

idaho

11 สิงหาคม 2545 18:50 น. - comment id 66556

เพราะความเงียบงันนี่แหละ
เพราะการที่ไม่หันมาคุยกันนี่แหละ
หรือเพียงแค่เวลาสักนาที...ถ้าเราจะหันมาสบตากันบ้าง
บางที.คงจะไม่มีความว่างเปล่าระหว่างคนสองคน

ข้าวปล้อง

11 สิงหาคม 2545 20:26 น. - comment id 66568
```
เห็นด้วยกับพี่ไอซ์เลยล่ะ
```
ยังแคร์

11 สิงหาคม 2545 20:59 น. - comment id 66573
```
อิอิ มาอ่านตามเคย
```

ละอองน้ำ

11 สิงหาคม 2545 23:21 น. - comment id 66592

เพราะและซึ้ง   จริงๆแล้วเรียกว่าเจ็บดีกว่า

ธนรัฐ สวัสดิชัย

12 สิงหาคม 2545 01:29 น. - comment id 66611
```
เพราะดีจังเลย.....
```
.+*~*+.น้ำค้าง.+*~*+.

12 สิงหาคม 2545 17:55 น. - comment id 66716
```
ขอบคุณทุกคนนะค่ะ
```