สัมผัสเบาแผ่วผ่านก้านดอกใบ โอนเอนไหวร่ายรำระบำฟ้อน เจ้าสายลมห่มภูคู่ภมร ที่เกลือกกลั้วเกษรก่อนจากไกล กลีบบางบางผลิบานบนก้านดอก กลัวช้ำชอกกังวลจนหวั่นไหว อย่าทำร้ายให้ช้ำแล้วจากไป ทิ้งฉันไว้โรยร้างลงกลางดิน ขอเวลารับแสงแห่งตะวัน ก่อนดอกนั้นโรยราลาลับสิ้น เพียงไม่นานคงปลงลงซบดิน ไม่เหลือกลิ่นหอมหวลเย้ายวลใจ เสียงร้องขอไหวสั่นพันธุ์บุปผา ขอเวลานานนานบานสดใส ขอลมอย่าพัดแรงเข้าแกว่งไกว ทำร้ายให้ชอกช้ำระกำทรวง ภมรเอยเคยชื่นรื่นเริงใกล้ เจ้าคงไม่แกล้งโกรธโปรดแหนหวง บุปผางามกลางไพรไม่คิดลวง เพียงหวั่นเกรงจะโรยร่วงก่อนเวลา สัมผัสนุ่มจากลมโลมอ่อนอ่อน เพียงภมรชิดใกล้ใฝ่เสน่หา กลั้วเบาเบาเสพย์สิ้นกลิ่นมาลา คงบุปผาให้อยู่คู่ก้านใบ ฯ
26 กรกฎาคม 2544 02:32 น. - comment id 6474
เก่งจังเลยค่ะ ภีม อ่านแล้วรื่นหูดีจังเลย พลิ้วไปหมด เพราะจังเลย
26 กรกฎาคม 2544 04:44 น. - comment id 6494
นิ่มนวลมากเลยคุณภีม
26 กรกฎาคม 2544 05:14 น. - comment id 6499
ไพเราะจับใจ...อ่อนโยนในความหมาย...น่าประทับใจในความรู้สึก...(^_^)
26 กรกฎาคม 2544 06:47 น. - comment id 6517
กลอนสดชื่นน่ารักดีจังเลย
26 กรกฎาคม 2544 07:32 น. - comment id 6532
ขอบคุณทุก ๆ คนครับที่ตามมาอ่าน
27 กรกฎาคม 2544 01:38 น. - comment id 6611
กลอนน่ารักจังจ้า