นกขมิ้น

อ้อ

นกขมิ้น
     เจ้านกขมิ้นเหลืองอ่อน       เจ้าบินร่อนมาแต่เช้า
จนยามสายบ่ายเข้า                ไม่รู้ว่าเจ้าจะไปไหน
     เจ้าบินเดียวเดี่ยวโดด         เจ้าบินโลดไร้คู่
เห็นเขาบินมาเป็นหมู่               เจ้าแลดูแล้วถอนใจ
     ตะวันรอนอ่อนแสง             เจ้าอ่อนแรงปีกล้า
ค่ำนี้นอนชายป่า                      แล้วค่ำหน้าจะนอนไหน
     ไม่มีรังไม่มีเรือน                 ไม่มีเพื่อนพักพิง
มีแต่อ้อมไม้อิง                         ฟังหรีดหริ่งเรไร
     หนาวน้ำค้างกลางฟ้า         หนาวน้ำตากลางดึก
ทั้งหนาวลมพรมพฤกษ์            มันหนาวลึกลึกกลางใจ
     เจ้านกขมิ้นเหลืองอ่อน       จะหาคอนให้เจ้าเคียง
เจ้าคงหลบคงเลี่ยง                  ขออยู่เพียงพงไพร
     ความเสรีมีอยู่                     แต่ก็คู่กับความเหงา
เจ้าเลือกชีวิตของเจ้า                ถึงเปลี่ยวเปล่าก็ต้องไป
     ถึงไร้เรือนเพื่อนพัก              ถึงไร้รักเร่ร่อน
ถึงปีกหางบางอ่อน                  ยังบินฟ้อนฟ้าไกล
     ชีวิตเอ๋ยชีวิต                   ถ้ามีสิทธิ์เลือกบ้าง
จะบินสู่ฟ้ากว้าง                      ไปตามทางของหัวใจ