หน่อไม้ และเห็ด

ม้าก้านกล้วย

กลางกอดิน ระรวยกลิ่น ดอกกระเจียว
มียอดเรียว แหลมหน่อ กลางกอไผ่
แทงระดา สู่ฟ้า มาไหวไหว
หน่อไม้ใหม่ อวดยอด ทอดระทวย
ทรนง ว่าเก่งกาจ ผงาดโผล่
ไม่โง้งโง งอโง้ม มิโน้มหน่วย
ทะมึนตึง ตั้งตรง ทรงสำรวย
คงจะด้วย เพราะจะอวด ทรวดและทรง
กูนี่หนา เก่งกล้า กว่าไม้อื่น
ยอดที่ยื่น แทงฟ้า ชะตาส่ง
ยอดกูแหลม แทงพ้นดิน จินต์จำนงค์
ใช่กูหลง แต่กูเรียว เพรียวกว่าใคร
ดินมันแข็ง แม้นมิใช่ ปลายยอดคม
คงต้องถม คุดคู้ อยู่ข้างใต้
มิอาจแทรก ดินดอน ก่อนใครใคร
อาจมิได้ หวดฟ้า มาเชิดชู
แต่แล้ว เจ้าหน่อไม้ คล้ายตะลึง
คิดไม่ถึง ด้วยมาเห็น เช่นเพิ่งรู้
ข้างกอไผ่ เกิดเห็ดหน่อ ย่อยอดทู่
เกิดมาคู่ หน่อไม้ คล้ายเปรียบเปรย 
มัทวะ อย่างข้า ก็กล้าแกร่ง
ดินมันแข็ง ไม่ต้องใช้ ปลายเฉลย
ทึ่มทู่ทู่ อย่างข้า กล้างอกเงย
อย่ามาเอ่ย อวดอ้าง อย่างโง่งม
เป็ดที่ขน มีไข ให้ลอยน้ำ
มิเคยพร่ำ คำโง่ เพียงโข่ข่ม
ลูกมะพร้าว เกลี้ยงเกลา เจ้ามิจม
ก็ล่องลอย คอยผสม ผสานไป
ห่านที่คอ ยาวเขย่ง จึงเปล่งเสียง
ดังเพราะเพียง คอยาว เขลาหรือไม่
มิเคยโว ว่าเสียงดัง กังวาลไกล
เพราะรู้นัย กบคอสั้น มันร้องดัง
  (ม้าก้านกล้วย)