ฉันรู้ว่าฉันควรคู่กับอะไร อย่าเผยอคิดไปน้ำตาจะนองหน้า มนุษย์เงินเดือนเดินดินริอาจปองดอกฟ้า เสนอหน้ารักเขาเลยเศร้าไม่เป็นท่า มีแต่ช้ำกับช้ำและเจ็บปวด เขามองเราเสมือนกรวดทรายไม่มีค่า ชาตินี้เราคงไม่มีวาสนา เลิกคิดถึงเขาดีกว่าเสียเวลาไม่ได้อะไร ให้เวลาที่เหลือไว้รักษาแผล เขาไม่เหลียวแลเราจะเหนื่อยไปทำไม ไม่มีเขาแต่เรายังมีลมหายใจ ต้องก้าวไปช้ำเจ็บจำเป็นประสบการณ์