เธอนั้นซนกว่าใครที่ในห้อง ไม่ค่อยมองเวลาครูมาสอน ทั้งมาสายบ่ายล่วงก็ง่วงนอน การเรียนอ่อนกว่าใครที่ในชั้น ครูจะเตือนอย่างไรไม่ค่อยเชื่อ แถมยังเบื่อหน้าครูจู่หุนหัน จะเดินสวนพอพบเธอหลบพลัน ทุกทุกวันเป็นอย่างนี้...ครูหนักใจ แต่เธอก็พอมีดีอยู่บ้าง มิทิ้งขว้างการบ้าน งานมอบให้ ครูก็รู้แม้ไม่บอก เธอลอกใคร พอทำให้รู้บ้างแม้บางเบา ครูห่วงเธอที่สุดประดุจลูก ชี้ผิดถูกรู้ไว้จะไม่เขลา หนึ่งปีที่พ้นผ่านไม่นานเนา รู้ไหมเล่าครูเหนื่อยล้า เหมือนห้าปี บัดนี้เธอกลับตนเป็นคนใหม่ เอาใจใส่การศึกษารู้หน้าที่ ผลการเรียนดีขึ้น ชื่นชีวี นิมิตดีก้าวมาค่าเลิศเลอ แม้ครูไม่ได้สอนเธอตอนนี้ ครูก็มีอุระห่วงเสมอ กับข่าวที่รับรู้..รู้ไว้เธอ น้ำตาเอ่อทันที...เพราะดีใจ
5 มิถุนายน 2545 13:55 น. - comment id 54057
อ่านแล้วคิดถึงครูจังเลยค่ะ
5 มิถุนายน 2545 19:20 น. - comment id 54124
คิดถึงครู และคิดถึงพี่ไม้เก็ด นานๆ จะได้เห็นกลอนซักที หรือเปล่า อิ อิ
6 มิถุนายน 2545 01:08 น. - comment id 54252
กลอนนี้ ยังกะถอดหัวใจครูเขียนออกมาเลยครับ อ่านแล้วโดนใจ ....
6 มิถุนายน 2545 10:01 น. - comment id 54282
หัวใจครูดีดี ไม่ต่างจากที่ไม้เก็ดเขียนเลย(จริง ๆ นะ)
11 มิถุนายน 2545 07:33 น. - comment id 55121
ซาบซึ้งในพระคุณครูอยู่เสมอ กลอนซึ้งจังค่ะ