20 MAY 2002 Time 9.44 p.m. สิ่งที่ฉันจะเขียนต่อไปนี้ คงจะไม่ใช่สิ่งที่เรียกว่ากลอน แต่ถึงจะใช่กลอนหรือว่าไม่ใช่กลอน มันก็เป็นส่วนหนึ่งของห้วงอารมณ์ของฉันที่ฉันอยากจะถ่ายทอดออกมา เผื่อว่าซักวันหนึ่ง เมื่อฉันหายดีและเข้มแข็งขึ้นได้มากกว่านี้ ฉันจะได้รู้ว่าวันหนึ่งฉันได้เคยเจ็บปวดมากมายเพียงใด...ความรักของเรามันเริ่มต้นด้วยสิงดี ๆเริ่มต้นด้วยความรู้สึกดี ๆ เธอเป็นคนที่ฉันไม่เคยคาดคิดเลยว่าจะได้เจอ เธอเป็นคนที่ฉันคิดว่าจะเติมเต็มทุกสิ่งที่ขาดไปของฉันได้ แต่แล้ว... วันหนึ่ง เมื่อฉันมั่นใจ และเชื่อว่าเธอเป็นคำตอบที่ดีที่สุดของการได้มีชีวิตอยู่ เธอก็ได้เดินจากฉันไปซะแล้ว จนวันนี้ฉันยังไม่อาจจะทำใจให้เชื่อได้เลย ว่าคนที่เคยบอกรักฉันมากมายจะทิ้งฉันไป เป็นความรู้สึกที่ไม่อาจบรรยายได้เลยว่าฉันเจ็บปวดเพียงใด ... ตอนนี้ฉันตั้งใจแล้ว...ฉันจะทิ้ง...ทุกความทรงจำของเรา ไว้ตรงนี้ จบไปกับความโง่เง่าของฉันที่เคยทุ่มเทให้กับเธอ ฉันจะต้องเข้มแข็ง จากวันนี้ไปเธอจะต้องตายไปจากใจฉัน...และที่สำคัญ ฉันจะต้องทำให้เธอเห็น ว่าเธอกำลังทิ้งสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตเธอไป เพราะ ฉันมั่นใจ ว่าคงไม่มีใครรักและดีกับเธอได้เท่าฉันอีก....
21 พฤษภาคม 2545 08:24 น. - comment id 50821
เข้าใจความเจ็บปวดนี้..ที่มากมาย..เคยผ่านมันมาแล้ว.. จากประสบการณ์ตรง..ขอบอกว่า..เวลา..เท่านั้น ที่จะทำให้เราดีขึ้น.. รักตัวเองให้มากๆ..คิดถึงคนที่รักเราอีกมากมายนักที่รู้ค่า.. ในความรัก..ไม่มีเหตุผลเลย แม้เราจะทุ่มเทมากมายเพียงใด.. เพราะหัวใจเขามิได้เปิดใจรับเอาไว้.. ในความรักไม่ว่ารักสมหวังหรือผิดหวังในไม่ช้าก็จะมีแต่ความราโรยกันทั้งนั้น ในดวงใจ.. ขอเคียงข้างเป็นกำลังใจและพร้อมจะเข้าใจ.. เมล์มานะ หากต้องการเพื่อนที่จริงใจสักคน.. ด้วยรัก..และจริงใจ