ว่างในความมี

คีตากะ

ณ แห่งนี้โพธิสถานสงัดสงบ
เงยหน้าพบขุนเขาหิมะขาว
ที่เทวะสถิตพิศเพริศพราว
หมู่บ้านชาวประชาลิบตาเกิน

ท่ามสิงขรรายล้อมน้อมคำนับ
เกล็ดวาววับแห่งหิมะละลิ่วเหิน
โปรยปรายจากฟากฟ้าพาเพลิดเพลิน
แต้มแต่งเนินทิวเขาพราวพิไล

บนกิ่งพฤกษ์สกุณาพาขับร้อง
ลมพัดต้องต้นนุ่นโอนเอนไหว
คล้ายยินเสียงสะอื้นยืนร่ำไร
ค่อยแกว่งไกวเฉื่อยช้าในป่าพง

เหล่าวานรเริงร่าพาโลดเต้น
กระโจนเล่นยอดไพรไหวระหง
อีกฟากทุ่งหญ้าเขียวทอดเรียวลง
ฝูงแกะคงเล็มหญ้าสบายใจ

คนเลี้ยงแกะเบิกบานสราญสุข
ปราศจากทุกข์กังวลยลสดใส
ต่างร้องเพลงสำราญสะท้านไพร
เล่นอยู่ในดงอ้อพออุรา

เขาเป่าอ้อเพาะพริ้งยิ่งคีตะ
ห่างไกลกะชาวโลกผู้ปรารถนา
กระสับกระส่ายร้อนรุ่มกลุ้มอุรา
ถูกมายาลวงล่อต่อโลกีย์

ประดุจทาสพสุธาหาจุดจบ
มิอาจพบหนทางสว่างศรี
จากยอดแห่งศิลาข้าฯโยคี
แลสิ่งนี้ล่องลอยเคลื่อนคล้อยไป

ดำรงอยู่ชั่วขณะประเดี๋ยวนั่น
ก่อนที่มันล่องหนพ้นวิสัย
ความสุขกายสำราญล้วนผ่านไป
ดั่งเงาในน้ำนั้นมีผันแปร

ข้าฯเห็นชีวิตดั่งกลระคนฝัน
เหตุฉะนั้นความปรานีที่เผยแผ่
พลันท้วมท้นหทัยข้าฯคราเหลียวแล
หมายยังประโยชน์ให้แก่ผู้หลงไกล

อาหารข้าฯ คือความโปร่งอันโล่งว่าง
ฌานข้าฯห่างวอกแวกพ้นหวั่นไหว
ภาพนับหมื่นข้าฯเห็นความเป็นไป
ปรากฏในสงสารเนิ่นนานมา

แท้คือธรรมในสามโลกวิโยคนั่น
ธรรมชาติมันว่างเปล่าเท่าเวหา
ช่างประหลาดอัศจรรย์สุดพรรรณา
ที่ปรากฏต่อสายตาให้ข้าฯยล...



โศลกธรรมของท่านมิลาเรปะ 
พุทธะแห่งธิเบต
บางส่วนจากหนังสือธรรมคีตาแสนโศลกของโยคีมิลาเรปะ
ท่านผู้นี้สำเร็จเป็นพุทธะด้วยธรรมวิถีกวนอิม (เพ่งเสียงภายใน)
ที่ต้องได้รับการถ่ายทอดด้วยพุทธะที่มีชีวิตเท่านั้น (จิตสู่จิต)