ฝากผีฝากไข้

อ.วรศิลป์

(ลูกหลาน)     คนแก่เดินช้า          สายตาก็ไม่ดี
                     ฟันก็ไม่ค่อยจะมี      ไปไหนทีก็ลำบาก

                     คนแก่ชอบบ่น         บางคนเรื่องมาก
                     เอาใจก็ยาก             เรื่องมากเสียไม่มี

                     คนแก่น่ารำคาญ       อยู่บ้านจู้จี้
                     ทำไม่รู้ไม่ชี้               งอนไม่มีดี..เบื่อจัง

(คนแก่ที่บ้าน) พ่อคุณทูนหัว             ขอตัวพูดบ้าง
                     คนแก่ข้างข้าง            คิดบ้าง ว่าใคร

                      พ่อแม่ที่แก่เฒ่า         ปู่ย่าตายายเจ้าก็ใช่
                      บรรพบุรุษรู้ไหม         ร่มไทรเคยคุ้มกระบาล

                       ตอนเจ้าเยาว์วัย        ก็ใครขับขาน
                       ใครเล่านิทาน           อุ้มเจ้ารอบบ้าน...ใครกัน

                       ที่คนแก่จู้จี้               ก็เพราะหวังดีทั้งนั้น
                       คนอื่นหมื่นพัน          ใครกันที่หวังดี

                       ไม่อยากให้รำคาญ     อยู่บ้านไม่อยากจู้จี้
                       รู้ว่ามันไม่ดี               เจ้าโตแล้วนี่...คิดเป็น

                       แต่ที่บ่น เพราะรัก      ห่วงมากอยากให้เห็น
                       อยากให้เจ้าโตเป็น     ผู้ใหญ่ทั้งใจกาย

                       ได้ฝากผีฝากไข้         จึงขอบอกไว้ก่อนสาย
                        ไม่รอวันใกล้ตาย       จำไว้นะลูกยา

(ลูกหลาน)        ลูกหลานขออภัย        ที่ล่วงเกินไปนั้นหนา
                        ลูกหลานขอขมา        พ่อแม่จ๋าโปรดอภัย

                        ชีวิตทุกวันมันยาก      ปัญหาทั้งมากทั้งใหญ่
                        หลายครั้งพูดพลั้งไม่ตั้งใจ  ใจจริงไม่อยากให้ขัดเคือง

                         พ่อแม่คือร่มโพธิ์ไทร   คุ้มภัยมากมายหลายเรื่อง
                        บางคราน้ำตานองเนือง  ปลดเปลื้องทุกข์ให้ลูกยา

                         วันนี้กลับตัวกลับใจ     ต่อไปไม่บ่นไม่ว่า
                         จะรักเทิดทูนบูชา        พ่อแม่ปู่ย่าตายาย
 
                          วันที่ยังมียังอยุ่           จะขอแลดูก่อนสาย
                          ให้สุขทั้งใจทั้งกาย     ฝากผีฝากไข้สมใจเอย