บัวตอง

๐ เนินไพรกว้าง..พร่างพราย..สุดปลายฟ้า ดาริกา..มาเยือน..พร้อมเดือนฉาย เห็นหิ่งห้อย..ลอย-บิน..แถวดินทราย ส่องประกาย..ฉายแสง..หมายแข่งจันทร์ ๐ มองนภา..ฟ้างาม..ในยามนี้ ในราตรี..ที่เรา..ยังเศร้าศัลย์ งามเท่าใด..ไร้ค่า..เมื่อจาบัลย์ เพราะใจนั้น..มันเหี่ยว..เกินเหลียวมอง ๐ หัวใจเจ็บ..เหน็บหนาว..เมื่อคราวแพ้ ถึงไร้แผล..แต่คน..ก็หม่นหมอง ฟ้าเคยงาม..ยามหวัง..เคยรังรอง แต่ทั้งผอง..ต้องสลาย.กลายเป็นจุล ๐ มองม่านหมอก..หยอกเอิน..กับเนินผา สนธยา..ฟ้าไร้..ซึ่งไออุ่น รวยระริน..กลิ่นพยอม..หอมละมุน จันทร์ฉายแสง..แดงขุ่น..ที่คุ้นตา ๐ ยามสลัว..บัวตอง..ก็หมองหม่น เหมือนใจคน..หม่นเศร้า..ใต้เงาผา ไอน้ำค้าง..พร่างพรม..ที่ลมพา ราวกับว่า..มาซ้ำ..คนช้ำตรม..ฯ