๏ ลมดึกพัดลัดฟ้าเทียวมาท่อง นกเค้าร้องครวญเรียกเสียงเพรียกสนาน สายลมโบกช่อใบดอกไม้บาน หนาวแหวกม่านคลอเมียง..ริมระเบียงนา ๏ มุงจากกระท่อมรูทั่วคอยยั่วฝน พลอยจำนนเพลินนั่นแดนสวรรค์ป่า หลายร้อนหนาวที่นี้ยังปรีดา อยู่ตามประสาอดสู.. “ผู้ เ ฒ่ า ช้ อ ย” ๏ นอนไม่หลับดึกล่วงร้าวทรวงรุ่ม น้ำค้างจุมพิตจินต์ฟ้อนระรินฝอย หลังคารั่วหยดเรียงฉ่ำเคียงพลอย แสงดาวชม้อยลอดมา..ควานหาไฟ ๏ แล้วจุดตะเกียงเอียงพิงนั่งอิงเสา ลมโชยเย้าเหมือนหยอกอีกระลอกใหญ่ จิบน้ำแค่ชุ่มคอรออำไพ หยิบใบไม้แก้มัด..พลางจัดระเรียง ๏ เพลงแสงแขผ่องคราวพราวลมแผ่ว แ ว่ ว ก อ ไ ผ่ ยินพ้อสีประนอเสียง อ้อออดนิ่มครวญนุ่มชุ่มสำเนียง กัญชาเขียงมีดคอย..หั่นประดอยคัด ๏ บ้องไม้ไผ่แวมพร่างที่ข้างฝา ได้เวลาไฟลามเผาความสงัด ด้วยแรงอยากปากสั่นควันโชยลัด สามบ้องซัดหายสั่น..ควันโชยลม ๏ ปล่อยลอยคว้างกลางฟ้ากลิ่นครากรุ่น ร้าวทรวงมุ่นคลายหมางสุขกระจ่างสม นวลแสงแรกแทรกฉายเวี่ยปรายพรม เพียงเสพฉมกัญชา..เ พ ลิ น สุ ข า ว ดี ๏ เหมือนอิ่มเปรมเอมหวามรื่นชื่นหวาม ยากจักปรามยิ้มเปล่งเฒ่าละเลงถี่ เดินหลงขวากติดควันจั่นอเวจี กัญชาโชยโปรยคลี่..นรกภูมิครวญ๚ะ๛ คอนพูธน®