ภาษิตอิสาน

ปติ ตันขุนทด

ครันว่า....

ยินคำเว้าขมในในอย่าฟ่าวจ่ม       ลางเทื่อขมขี่เพี้ยภายหน้าหากสิดี       บ่ฮู้
อย่าฟ้าวติเตียนเว้าผักกะเดาว่าขมเฝื่อน        ได้กินกับลาบก้อยสิหลงย้องว่าดี

ซื่อว่าแนวเด็กน้อยตากอกอความคิดม่อ        ได้  ก  ข  ข้อหล้อ  ความเว้าอยู่ดาว
ซื่อว่าแนวความเว้าของคนมันเกินง่าย      ได้ทั้งหงายแลขว่ำความเว้าบ่อยู่ความ

เขาฮักเขาก็ย้องเขาซังเขาก็ว่า     คือดั่งบักเขือเม้าเหมาเฒ่าเห่าแต่เขา
ครันเอาฌอ็ดดีแล้วเขาสิซังก็ตามซ่าง   ครันเฮาเฮ็ดแม่นแล้วสิหยันหย้อก็ซ่างเขา
เขาสิพากันท้วงทั้งเมืองก็บ่เหยี่ยง    เขาสิติทั่วค่ายขายหน่ากะบ่อาย

บุญมีได้เป็นนายให้เขาเพิ่ง   คันแม่นบุญบ่พร้อมแสนสิดิ้นก็เปล่าดาย
คันคอยแต่บุญมากค้ำบ่ทำการกะบ่แม่น    คอยแต่บุญส่งให้มันสิได้ฮ่อมใด

คันได้ขี่ซ้างแล้วอย่าดังเปิดดังเหิน    อย่าได้เสินเสินหัวแย่งสิพาพานฮ้าย
คันว่าได้ขี่ซ้างให้หาแย่งยองหลัง    คันบ่ยองแย่งลงสิบ่สมทรงช้าง

ซื่อว่าแนวนามซ้างพลายสารเผือกผ่อง   มันหากเกิดอยู่ห้องดงกว้างด่านไพร
อัศจรรย์แต่หมาขบซ้างสารแฮงล้มท่าว    มาอีดูบาดซ้างลุกขึ่นได้หมาสิไห้ต่อสาร

ครันว่าได้ขี่ซ้างอย่าลืมหมู่หมูหมา    ห่าขโมยมาลักสิเห่าหอนให้มันย้าน
ลางเทอกวางฟานเต้นในดงสิได้ไล่    คันหากได้ต่อซิ้นยังสิโอ่อ่าวคุณ

**ถวิล   ทองสว่างรัตน์   ประวัติผู้ไทย  และชาวผู้ไทยเมืองเรณูนคร   โรงพิมพ์ศรีอนันต์  กทม  2530**