เมื่อแรกเริ่มลืมตามาดูโลก
ในเรือนเก่าเสาโยกคือโลกใหม่
หลังคาจากมากรูพรุนก็อุ่นไอ
ละอองฝนหล่นใส่ก็ใหญ่มา
ได้เริ่มคิดเริ่มเรียนเขียนกลอนกาพย์
จนมีภาพกวีที่เก่งกล้า
ประดับตัวเป็นกวีมีสมญา
ใต้ชายคาเรือนเก่าเสาโยกคลอน
มีคนเวียนเปลี่ยนหน้ามาสมทบ
เขาเจนจบการเรียนเขียนมาก่อน
หรือนานนานผ่านมาเป็นขาจร
ร่วมวงศ์วานบ้านกลอนนอนผูกพัน
"จะเป็นชายหรือหญิงสิ่งที่เหมือน
คือเป็นเพื่อนร่วมงานร่วมบ้านฝัน
ฐานะ เพศ หรือวัย ไม่สำคัญ
มิต่างกัน แก่หนุ่ม แค่มุมมอง"
แต่หลายรายบ่ายหน้าลาบ้านเกิด
หลงเตลิดเพริดฝันดั้นลอยล่อง
ไปไขว่คว้านาที "กวีทอง"
ทิ้งบ้านช่องถิ่นฐานนับนานนม
ปล่อยให้บ้านหลังเก่านี้เหงาหงอย
เฝ้ารอคอยคนคืนอย่างขื่นขม
หรือเรือนเก่าเสาโยกเป็นโรคซม
ไม่เหมาะสมสำหรับต้อนรับกวี