นั่งอ่านบทรจนาน้ำตาไหล
สะเทือนใจเกินห้ามหักความเศร้า
อั้นอารมณ์โศกศัลย์จนสั่นเทา
แต่มือเรา "มีตำหนิ" ค่ามิพอ
มิอาจเอามือเปรอะไปเลอะมิตร
จะยิ่งผิดซ้ำซากจากเคยก่อ
มือนี้มิควรใคร ใส่ใจพะนอ
แม้ใช้น้ำหมดบ่อ มิพอล้าง
ปล่อยเอาไว้ตรงนั้น กับฝันเก่า
เพื่อให้เราชำระและสะสาง
อาจจะนานปานกัปซับรอยจาง
หรือหมดทางล้างสะอาดในชาตินี้
ขอเพียงเธอยังผุดผาดสะอาดเอี่ยม
แค่มาเยี่ยมมาเยือนอย่างเพื่อน พี่
โดยตั้งใจหรือบังเอิญก็เกินดี
แม้ใจมีรอยประทับก็รับรู้
และซาบซึ้งจึงตอบด้วย "ขอบคุณ"
เท่าที่ทุนความเชื่อยังเหลืออยู่
ด้วยรู้สึกนึกตรองของวิญญู
" ขอยกย่องเชิดชูและบูชา"