๏เพียงอยากถามไถ่๚ะ๛

บินเดี่ยวหมื่นลี้

๏ ระหว่างวันเคลื่อนคล้อยอย่างอ้อยอิ่ง
บนโลกจริงสุข-ทุกข์ปลอบปลุกฝัน
บ้างดั้นด้นย่ำย่างระหว่างวัน
บ้างนิ่งหยุดรอจันทร์ขึ้นผันวน

ความอาทรต่อกันคล้ายวันคล้อย
ที่แสงค่อยเลือนรางระหว่างหน
แล้วมืดดับลับฝากจากสกล
เหลือเงาหม่นเงามืดที่ยืดยาว-

เข้าครองคลุมกุมห้วงทุกช่วงคาบ-
ราตรีอาบหัวใจให้เหน็บหนาว
ท่ามวารคืนฟ้าแกล้งเร้นแสงดาว
ยิ่งรวดร้าว เย็นเยียบเกินเปรียบเปรย

ยังรักกันบ้างไหม?? ถามในฝัน
ด้วยช่วงวันความจริงดูนิ่งเฉย
เหมือนหัวใจปล่อยปะและละเลย
สิ่งที่เคยอาทรดูรอนลง

คิดถึงกันบ้างไหม?? อยากไถ่ถาม
ฤๅนิยาม "รัก" ยุยเป็นผุยผง
จึงเฉยชาต่อกันมิมั่นคง
ลืมจำนงจำนรรจ์สะบั้นใย

ระหว่างวันเคลื่อนคล้อยดูอ้อยอิ่ง
ในโลกจริงเจ็บช้ำเกินคำไข
แล้วในฝันจักถามหาความใด??
ปล่อยวางให้...เลือนหายกับปลายวัน๚ะ๛
				
comments powered by Disqus

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน