คนกรุงศรี มีนิทาน มาขานไข
อยากบอกให้ เพื่อนฟัง มิสั่งสอน
จึงเรียงร้อย ลำนำ เป็นคำกลอน
อุทาหรณ์ ย้อนคิด สะกิดใจ
เรื่องพ่อค้า ตาแก่ แพ้สังขาร
มีลูกหลาน รอบตัว ครอบครัวใหญ่
สมบัติน้อย ค่อยสรร แบ่งกันไป
เพียงขอให้ ดูแล ก่อนแกตาย
แต่ยังมี หีบใหญ่ อีกใบหนึ่ง
เป็นของซึ่ง เหลือที่ มีความหมาย
มักเห็นแก เอาตั้ง อยู่ข้างกาย
ชิ้นสุดท้าย เก็บไว้ มอบใครดี
คล้องกุญแจ ปิดผนึก ดูลึกลับ
พร้อมกำชับ แน่นหนา ว่าของนี่
หากว่าพ่อ ต้องตาย วายชีวี
เจ้าคนที่ ดูแล แกเอาไป
ลูกทั้งหมด เลี้ยงดี มีความรัก
เฝ้าฟูมฟัก จนบรรลุ อายุขัย
เมื่อพ่อตาย หมายสมบัติ งัดเร็วไว
หินก้อนใหญ่ กับจดหมาย ลงลายมือ
พ่อมีสุข สบาย ก่อนตายดิ้น
เพราะว่าหิน ก้อนนี้ ที่เจ้าถือ
มิมีมัน นั้นพ่อ จะสุขฤๅ
มันก็คือ ของที่ มีราคา