เป็นเพียงคนโศกโศกในโลกเหงา
ใจเปลี่ยวเปล่าเทาทึมซึมหดหู่
ไม่มีเขียวขจี สีชมพู
ขาดตัวช่วยสวยหรูไว้ชูใจ
ความรู้สึกนึกฝันนั้นด้านชา
จับปากกาเขียนกลอนเขียนไม่ได้
เหมือนดังเถ้ามอดหรี่ไม่มีไฟ
มันหายไปหมดแล้วแววกวี
เพียงเห็นเรือเธอกรายเยือนชายฝั่ง
เกิดพลังบันดาลปานล้นปรี่
เห็นใบไม้หยอกหยิกระริกระรี้
บทกวีจากใจหลั่งไหลมา
เธอมาเปลี่ยนให้โลกหายโศกเศร้า
ไล่ความเหงาหายไปจากใบหน้า
ปลุกรุ้งโรจน์โชติช่วงในดวงตา
เปลี่ยนวิญญาณ์ชาเย็นเป็นละเมอ
เธอเป็นทุกประโยค "ในโลกฝัน"
ดั่งสวรรค์ในใจยามไผลเผลอ
เป็นความฝันบรรเจิดสวยเลิศเลอ
แม้มิเจอตัวตนบนโลกจริง
เธอเหมือนยูงสูงค่าในป่าลับ
แค่ขยับเข้าใกล้ คล้ายยากยิ่ง
มีสิทธิ์ใกล้เพียงวาดภาพพาดพิง
เพราะยูงหยิ่งทะนงคงเร้นตัว
มิปรากฏกายามาให้เห็น
ยังคงเป็นยูงซุ่มมุมสลัว
ในต่างแดนแสนไกลจนใจกลัว
ว่าในชั่วชีวิตหมดสิทธิ์พบ
จึงอุปโลกน์ "ในโลกฝัน" อันแสนสุข
ให้เธอขลุกอยู่ภายในไม่รู้จบ
จะกี่เดือนกี่ปีมิมีลบ
วางระบบครบแนว...แล้วลงมือ
เรียงลำดับราวเรื่องเบื้องบนหลัก
หมุดที่ปักหลักวางการสร้างสื่อ
ยุคโลกาภิวัตน์ พัดกระพือ
เป็นหนังสือ อิเล็กทรอนิกส์ คลิกอ่านเอง
1236
5
0
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
