ฉันรักเธออย่างไรใคร่เอ่ยอ้าง
ลึก สูง กว้าง ตราบจิตคิดหยั่งถึง
สุดห้วงแห่งค่าล้ำควรคำนึง
อาวสานสุดซึ้งสิ่งพึงมี
ฉันรักเธอเสมอค่าทิวาเรียบ
สงบเงียบแต่ละวันเสกสรรสี
แสงเทียนส่องยองเย็นเช่นสุรีย์
ทุกชีวีล้วนปรารภหมายพบพาน
ฉันรักเธออย่างเสรีที่ฝันใฝ่
เสรีไซร้เรียกร้องถึงฟ้องศาล
ฉันรักเธอบริสุทธิ์ดุจศีลทาน
อธิษฐานผ่านพ้นลบมลทิน
ฉันรักเธอสุดซึ้งยามโศกเศร้า
ครั้งยังเยาว์คราวก่อนย้อนถวิล
ฉันรักเธอราวฉันหวงห่วงดวงจินต์
ดุจชีวินจะสิ้นแสงแห่งความดี
ฉันรักเธอด้วยน้ำตาบ่ารอยยิ้ม
ด้วยภาพพิมพ์ลมปราณผ่านวิถี
แม้นเทพไท้ทรงปลดหมดชีวี
รักเธอนี้ยิ่งมั่นหมายหลังวายชนม์
How do I love thee?
How do I love thee? Let me count the ways,
I love thee to the depth and breadth and height
My soul can reach, when feeling out of sight
For the ends of Being and ideal Grace.
I love thee to the level of every day’s
Most quiet need, by sun and candlelight.
I love thee freely, as men strive for Right;
I love thee purely, as they turn from Praise.
I love thee with the Passion put to use
In my old griefs, and with my childhood’s faith.
I love thee with a love I seemed to lose
With my lost saints, - I love thee with the breath,
Smiles, tears, of all my life! - and, if God choose,
I shall but love thee better after death.
(Elizabeth Barrett Browning, 1806 – 1861)