คืนนี้จันทร์ห่อเหี่ยวดวงเสี้ยวแหว่งผ่ายผอมแห้งแรงลอยเริ่มร่อยหรอ
เหมือนจะร่วงห้วงหาวเฝ้าชะลอ
เพื่อจะขอปลอบคนที่หม่นใจ
"ชีวิตจริงต้องรับสุขกับโศก
สุขกับโลกความจริงนั้นยิ่งใหญ่
อาจเกี่ยวพันสรรสร้างอย่างอื่นใด
เหมือนเป็นมาและเป็นไปอย่างใครเคย
แต่ความฝันสวยงามเพียงยามหลับ
เป็นความลับบรรเจิดมิเปิดเผย
ผู้คนในสังคมใครชมเชย
แค่จะเอ่ยบอกเล่าใครเข้าใจ
สุขในโลกความฝันยิ่งสั้นกว่า
พอลืมตาแข็งขืนตื่นเมื่อไหร่
ฝันมิมีคุณค่าให้อาลัย
มิมีใครอาวรณ์ตอนฝันเลย"
มิใช่จันทร์ตีจากหรืออยากร่วง
แต่มิหน่วงเพียงพลอยลอยเฉยเฉย
รอหน่อยหนึ่งถึงตรงช่วงลงเอย
หล่นผล็อยเลยหายลับกับถูกลืม