แสงจรัสดวงดาวสกาวฟ้าต่อปุจฉาจักซื่อคือดาวไหมเด่นประดับราตรีศรีอำไพอยู่ภายใต้วงรอบขอบอนันต์จักเยี่ยงวัตรสัตย์ซื่อคือนักพรตมิกล่าวปด อดขยับ มิหลับฝันปานน้ำมนต์ประพรมนิยมกันต่างหมายมั่นบริสุทธ์มนุษย์มวลจักเหมือนยลแผ่นเบาบางหล่นล่างปะเยี่ยงหิมะห่มสิงขรแหละดอนสวนวิสัชนาว่าไม่ ใช่เรรวนแต่ใจล้วนสัตย์ซื่อถือความตรงอิงเขนยเกยถันคู่ขวัญชื่นแสนเริงรื่นหวานภิรมณ์สมประสงค์ลมหายใจชื่นฉ่ำชีพดำรงฤๅลุ่มหลงลงด้วยจนม้วยมรHis Last SonnetBright star, would I were steadfast as thou art! - Not in lone splendour hung aloft the night, And watching, with eternal lids apart, Like Nature's patient sleepless Eremite, The moving waters at their priestlike task Of pure ablution round earth's human shores, Or gazing on the new soft fallen mask Of snow upon the mountains and the moors - No -yet still steadfast, still unchangeable, Pillowed upon my fair love's ripening breast, To feel for ever its soft fall and swell, Awake for ever in a sweet unrest, Still, still to hear her tender-taken breath, And so live ever -or else swoon to death.
John Keats (31 Oct 1795 - 23 Feb 1821)
1629
4
0
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
