รักรสบทสุดท้าย : His last sonnet

Prayad

แสงจรัสดวงดาวสกาวฟ้า
ต่อปุจฉาจักซื่อคือดาวไหม
เด่นประดับราตรีศรีอำไพ
อยู่ภายใต้วงรอบขอบอนันต์

จักเยี่ยงวัตรสัตย์ซื่อคือนักพรต
มิกล่าวปด อดขยับ มิหลับฝัน
ปานน้ำมนต์ประพรมนิยมกัน
ต่างหมายมั่นบริสุทธ์มนุษย์มวล

จักเหมือนยลแผ่นเบาบางหล่นล่างปะ
เยี่ยงหิมะห่มสิงขรแหละดอนสวน
วิสัชนาว่าไม่  ใช่เรรวน
แต่ใจล้วนสัตย์ซื่อถือความตรง

อิงเขนยเกยถันคู่ขวัญชื่น
แสนเริงรื่นหวานภิรมณ์สมประสงค์
ลมหายใจชื่นฉ่ำชีพดำรง
ฤๅลุ่มหลงลงด้วยจนม้วยมร

His Last Sonnet
Bright star, would I were steadfast as thou art! - 
Not in lone splendour hung aloft the night,
And watching, with eternal lids apart,
Like Nature's patient sleepless Eremite,
The moving waters at their priestlike task
Of pure ablution round earth's human shores,
Or gazing on the new soft fallen mask
Of snow upon the mountains and the moors - 
No -yet still steadfast, still unchangeable,
Pillowed upon my fair love's ripening breast,
To feel for ever its soft fall and swell,
Awake for ever in a sweet unrest,
Still, still to hear her tender-taken breath,
And so live ever -or else swoon to death. 
John Keats (31 Oct 1795 - 23 Feb 1821)