ฟ้าอึมครึมทึมคล้ำดำมืดมิดท้องฟ้าปิดแน่นหนากว่าคราวไหน
แม่เงยมองหลายครั้งระวังระไว
กังวลใจหนักหน่วงในดวงตา
ลงมือเก็บมุ้งหมอนที่นอนเสื่อ
เก็บข้าวสารที่เหลือกับเสื้อผ้า
บรรจุถุงกันน้ำตามตำรา
แหงนมองฟ้าอีกหลายครั้งเพราะกังวล
ชวนน้องกินมื้อเช้าราวสามครั้ง
น้องก็เอาแต่นั่งฟังสามหน
แม่จึงต้องเก็บคำอย่างจำนน
แต่กังวลยังเข้มเต็มหัวใจ
แม้จะเคยชินชากับหน้าฝน
เคยผจญลมกล้าพายุใหญ่
มิอาจหมิ่นธรรมชาติประมาทภัย
ต้องเตรียมใจเตรียมตัวกลัวให้พอ
แต่น้องยังไม่กลัวจึงมัวประเดี๋ยว
ลมพัดมาหวือเดียว...คว่ำหมดหม้อ
จึงรู้ว่าเรื่องด่วนไม่ควรรอ
เมื่อกลัวพอทุกคนจึงลนลาน
นั่งกอดต้นมะพร้าวสูงราวหัว
มืดครึ้มทึมสลัวทั่วหย่อมย่าน
ลมหมุนหอบใบไม้เป็นสายธาร
ค่อยค่อยคลานเคลื่อนลำดำทะมึน
เคลื่อนลำหมุนวุ่นวายอยู่หลายรอบ
จึงอุ้มหอบหลังคาพาลอยขึ้น
ตู้เสื้อผ้าเหมือนตึกอันบึกบึน
วิ่งจนมึนเซซุนหมุนตามลม
พอเห็นลมพังฝาหลังคาโหว่
น้องร้องโฮหลายชุดด้วยสุดข่ม
เรายังนั่งนิ่งนิ่งใจดิ่งจม
มะพร้าวล้มเกลื่อนกลาดพาดซ้อนทับ
ชิ้นส่วนบ้านกระเซ็นกระเด็นว่อน
ต้องหลบซ่อนแข้งขาไม่กล้าขยับ
ไม้เรียวฝนหล่นใส่หลังดังควับควับ
เกลียวคลื่นยักษ์โถมทับบ้านยับเยิน
น้้ำเริ่มนองท่วมขาขึ้นมาเข่า
พอลมเบาเราโขยกขึ้นโคกเขิน
หลบภัยน้ำต้องหนีขึ้นที่เนิน
บุญเหลือเกินหนีทันพ้นอันตราย
พายุเกย์เร่กวาดหาดทุ่งโล่ง
เพียงสองสามชั่วโมงแล้วขยาย
คืบคลุ้งเกลียวเลี้ยวลำไปทำลาย
กวาดตามรายทางผ่านบ้านถัดไป
แม่ต้องคอยปลอบน้อง...อย่าร้องลูก
บ้านพังเราจะปลูกขึ้นมาใหม่
เราโชคดีมากมายยังหายใจ
มิมีใดล้ำค่ากว่าชีวิต
1505
2
0
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
