เพียงหญ้าแพรก






ต่ำเตี้ยอยู่เรี่ยดิน
ถวิลเพียงเลี้ยงชีพชื่น
อาศัยไอหมอกชื้น
น้ำกลางดื่นพอยืนต้น

แดดจ้าพายุแรง
ร้อนระแหงแล้งฝอยฝน
สลดก็อดทน
มิย่อย่นประจญไป

มิฝันถึงวันพรุ่ง
มิได้มุ่งสูงโตใหญ่
มิเทียบเปรียบเทียมใคร
แม้ทุกข์ใจไม่ท้อถอย

ยงหยัดกัดฟันสู้
หัดเรียนรู้อยู่รอคอย
ฟ้าโปร่งหลังฝนปรอย
คงค่อยค่อยทยอยย่าง

เพียงเป็นเช่นหญ้าแพรก
ก็ไม่แปลกหรือแตกต่าง
แม้หังยังไกลห่าง
แต่ไม่สร่างสิ้นศรัทธา

ชูดอกเด่นไสว
ยามลมไล้ได้เริงร่า
อยู่ต่ำธรรมดา
สุขประสาหญ้าพึงมี

งามตามธรรมชาติ
ไม่ต้องวาดสาดแสงสี
จรรโลงโลกเสรี
ด้วยชีวีและวิญญาณ...