กว่าจะรวมร่วมสร้าง ปราสาทพลังหล่อรวมหลอมวาด ก่อสร้างเก็บทุกเหงื่อหยดหยาด รินหลั่งเก็บเกี่ยวทุกอ้างว้าง ผลึกก้อนหนึ่งเดียวฯพายุฝนผ่านฟ้า กี่หนาวลมพัดแรงซัดคราว ร่วงซ้ำยังเดินอยู่แข็งราว หินแกร่งจะกี่ครั้งไม่ช้ำ เพราะกล้าเผชิญฯมาวันนี้แผดซ้ำ พายุสาดใส่จนระอุ อยากแพ้เหนือใต้ใส่ประทุ จนเหนื่อยเหมือนหมดหนทางแก้ จบแล้วปัญญาฯปราสาทฉันหมดแล้ว แหลกสลายทุกสิ่งสร้างกลับกลาย แตกสิ้นวิมานสว่างกลับหาย เลือนลับเหลือแค่ฉันแดดิ้น เพราะสิ้นวิมานทรายฯบทส่งใจTo err is human:To forgive, divine..