เพียงได้รัก

ฝังกายลงพื้นดิน ณ ถิ่นหนึ่ง ดินแดนซึ่งตรึงใจในความฝัน หลับตานิ่งสิ้นรู้อยู่นิรันดร์ อยู่สายัณห์สนธยานิทรานอน ย้อนกลับไปในวันอันเหว่ว้า ไล่ไขว่คว้า หาใจในสิงขร ใต้ท้องฟ้าทะเลวเนจร บรรจถรณ์ คือดินในถิ่นดง หวังบรรจบทบทางกับร่างรัก หนึ่งใจนักเดินทางกลับพาลหลง จนเจียนว่าอาทิตย์อัสดง ติดอยู่วงกตใจในสัญญา หาหัวใจแห่งความงดงามโลก เผชิญโชคโศกชาติปรารถนา

ก่อนเป็น“เรา”เฝ้าใฝ่ในสัจจา มิรู้ว่า อยู่ไหนในแดนดิน จวบจนใจจำกันในฝันได้ สายลมร่ายมนต์พรายระบายศิลป์ ณ วันหนึ่งซึ่งเสียงแค่เพียงยิน กระซิบจินตนาการแห่งหัวใจ บังเกิดความ งามเสียงสำเนียงหนึ่ง ว่าคุ้นซึ้ง เสียงจำสำเนียงใช่ แม้ “ไร้เธอ”เคียงกาย เมื่อตายไป ก็อิ่มใจ สุขนัก ที่รักเธอ