แม่ผู้ไม่เคยต้องการสิ้งใด

กวี

พนมมือ ก้มลง ตรงตักอุ่น
กลิ่นละมุน ผ้าผวย ช่วยปลูกฝัง
เสื้อตัวเก่า เนานาน กาลรุงรัง
ขาดหน้าหลัง เห็นท้อง มองเมียงเมิน
...
...พูดเสียงแข็ง แรงน้อย ค่อยค่อยบ่น
คนจนจน อย่างเรา เฝ้าขัดเขิน
มีแค่ไหน ใช้แค่นั้น เดี๋ยวมันเกิน
อย่าหลงเพลิน สิ่งใด ไม่เข้าที.
..
.. เสื้อเก่าขาด ขนาดไหน แม่ใส่ได้
เงินที่ให้ เก็บไว้ เอาใช้หนี้
ลูกเหนื่อยยาก เข้าใจ ใช้แค่มี
สิ่งดีดี ที่ทำ พร่ำภูมิใจ..
...
..หมู เป็ด ไ่ก่ แพงลิ่ว หยุดหิ้วหา
อย่าซื้อมา นักเลย แม่เอ่ยไว้ 
ปลาทูเค็ม ที่มี ขยี้ไป....
ฟูกดำเก่า แค่ไหน สุขใจแล้ว.
....
.....บ้านผุพัง หลังนี้ ที่แม่อยู่
พ่อและปู่ ช่วยสร้าง อย่างผ่องแผ้ว
อนุสรณ์ แห่งใจ ใสพราวแพรว
ฉะนั้นแล้ว ยอมตาย กายมุ่งมั่น.
....
...ขอแค่เจ้า เฝ้าจำ คำสั่งสอน
อย่านิ่งนอน อ่อนเอ แปร..เปลี่ยนผัน
อนาคต    สดใส ใจตื้นตัน
ถึงวันนั้น จริงจริง ยิ่งภูมิใจ.
...
.....มิต้องการ สิ่งใด ในโลก..หล้า
ขอแผ่นฟ้า คุ้มครอง ป้องปกได้
ลูกกินอิ่ม เป็นคนดี ต่อนี้ไป
แม่นอนตาย ตาหลับ มิอับจน.
...
.....สิ่งที่แม่ ตอกย้ำ จำเสมอ
มิเผลอเรอ ทุกสิ่ง อิงเหตุผล
คนเรานี้ เลว ดี มีหรือจน
บาปเวียนวน ติดตัว ชั่วชีวี...
.
....ทุกถ้อยคำ พร่ำเอ่ย มิเคยลบ
ขอเคารพ บุญคุณ กรุ่นศักดิ์ศรี
ดูแลท่าน ตลอดกาล นานเนาปี
เป็นคนดี ของแม่ มิแชเชือน....
.
.....น้ำนมท่าน ทุกหยด สดจาก อก
ไหลรินปรก กายี ดีเสมือน
ดุจน้ำทิพย์ จากฟ้า หาลืมเลือน
ดั่งดาวเดือน เกลื่อนนภา ฟ้าพร่างพราย
..
...พระคุณแม่ มากมาย มหรรณพ
มิรู้จบ ตราบแผ่นดิน สิ้นสลาย
เป็นเถ่าดิน สิ้นแรง แห้งเหี่ยวกาย
หาเสื่อมคลาย ความรัก พูนภักดี
.........
กวีชาวบ้าน..