๏..ครั้นมารย่ำเมือง ..๏ (กลอน-รก สัมผัส)

กิ่งโศก

    ๏ ระแหงแหล่งเหือดสิ้น  ....   ซบกระเซ็น    
ด่างระดะกระเด็น ......       ดอก-ริ้ว
นรกจกเปรตเป็น ......        แปลงร่าง รานฮา
กระทืบกระแทกกริ้ว ....    หลู่ฟ้าเย้ยสวรรค์ ๚ะ๛

   ๏ ทั่วระแหงแหล่งฮ้ายบรรลัยเหี้ยน
ผีห่าเชือดเหือดเสี้ยนจวนเจียนสิ้น
อกว้างดายวายด่าวทบท่าวดิน
ใต้มณฑณมลทินตกถิ่นทาง

  ๏ เปลวแสงหรี่สีเลือนเสมือนลับ
โคมเอยเด่นเอนดับพลันอับด่าง
ในฝันขื่นฝืนคร่ารุ่มระคาง
เหือดหายร่วงห้วงร้างพับวางลง

  ๏ ภัยพิบัติพัดบ่าโถมถาบั่น
จากหัตถ์ชนโหนชั้นห้ำหั่นส่ง
เติมฟืนไพล่ไฟผลาญให้รานพง
ชนอัปรีย์อี๊ปลงกลหลงเป็น

  ๏ ความยากอื่นยื่นอังบดบังอัต
เหลือโลภค้างรั้งคัดวิบัติเข็ญ
ตัวกูโดยโกยด่วนล้วนประเด็น
ใบ้รู้ย้อนร้อนเย็นรำเค็ญยิน

  ๏ มารผลาญทรัพย์เพลินฉีกโขกจิกแส่
กระเซ็นทั่วชั่วแถแย่ทุกถิ่น
เหล่ากาลีกิเลสอาเพศ-ริน
โหมรุมกัดรัดกินพุงปลิ้นกาง

  ๏ พระหลักเมืองเมลืองโรจน์ท่านโปรดรู้
ช่วยยั้งชาติหยัดชูคงคู่สร้าง
ป้องร้ายถมล่มเถื่อนขับเคลื่อนทาง
พร่าชั่วร้ายฉายล้างราบม้างลง ๚ะ๛

         + กิ่งโศก+
    ๖ กันยายน ๒๕๕๖