อัศจรรย์บรรเลง

แม่น้ำในฟ้า

สัมผัสเพียงเสียงเร้ากระเส่าซ่าน
ฤดีพล่านเพลิงพรมอารมณ์ฝัน
ตระกองก่ายกายกอดพรอดสัมพันธ์
ใต้แสงจันทร์สองกายในสายลม
ดวงจินต์จูบลูบโลมกระโจมบุก
กระเส่าสุขรัญจวนแอบสรวลสม
ขยับทรวงสวยซึ้งแสนกลึงกลม
เบิกปฐมอัศจรรย์...บรรเลง
เพียงบทเรียนเขียนรักสมัครจิต
เนรมิตวารวันหยุดรันเร่ง
ก่อนปลิดปลิวลิ่วลดในบทเพลง
แล้วนิ่งเคว้งลอยคว้างอยู่กลางทรวง

ณ ดวงใจในอกวิตกไร้
ไม่เหลือใจขุ่นข้องเมื่อมองสรวง
ดั่งห้วงฝันจันทร์เพ็ญลอยเด่นดวง
ดูโชติช่วงเฉิดหล้าในฟ้างาม

ในยามนั้นธาราอุรารัก
ล้นทะลักรินหลั่ง ณ ฝั่งข้าม
ในหุบผาเร้นลึกผนึกพราง
ชโลมร่างกลางแก่งแห่งหัวใจ

ขยับสรวงทรวงผามัจฉาสก
เงยผงกยกผงาดพาดไว้
พวงปทุมตูมเต่งยังเบ่งใบ
ผุดดำว่ายมุดเวิ้งเถลิงธาร

จนแผ่นดินแดนลับขยับสั่น
ทั้งขอบขัณฑสีมาสะท้าน
ผาทะลวงสรวงสะเทิ้นเนินนาน
ก่อนห้วงกาลถูกฉุดให้หยุดลง

บทเรียนรักนักเรียนต้องเพียรอีก
จนเหมือนปีกร่ายเวิ้งเริงประสงค์
สู่สถานอันพิสุทธิ์บุษบง
เกสรส่งถึงฝั่งดั่งใจปอง

บรรจงจูบลูบไล้เพียงไต่แผ่ว
กระซิบแว่วแผ่วเบาว่าเราสอง
จะอยู่พรอดกอดพร่ำกล้ำตระกอง
ให้ฝันของความรักประจักษ์จินต์