ร้อน ร้อน และร้อน

เมต้าไซรัป

       ภายใต้บรรยากาศชวนอึดอัดจากสายลมประดิษฐ์
ฉันลากตัวเองออกมาจากใต้แสงนีออนจืดชืดภายในถ้ำแห่งหนึ่งซึ่งซุกซ่อนตัวอยู่ในป่าคอนกรีต
เพื่่อมายืนอยู่บนสองขาชิดหน้าต่าง
ด้านนอกนั่นลมตายสนิทเนิ่นนานเต็มที
นกกาส่งเสียงร้องโวยวายตามประสาของพวกมัน
หากหูของฉันไม่โกหกดูท่าว่าในเสียงโหวกเหวกโวยวายเหล่านั้น
ต้องมีบางตัวที่เส้นเสียงอักเสบเพราะเผลอบินผ่านสี่แยกไฟแดงที่ไหนสักแห่ง
แต่ทันทีเมื่่่อเสียงคำรามลั่นครืนโครมดังมาจากเบื้องบน
ความกลัวเข้าครอบงำแสงสว่างอย่างฉับพลัน
ดูเหมือนว่าการปะทะระหว่างโลกกับดวงอาทิตย์ได้ดึงเอาความร้อนระยำมากองเอาไว้บนพื้นดิน
และสรรพสิ่งทั้งหลายประหนึ่งได้กลายเป็นรูปปั้นที่กักขังดวงวิญญาณเอาไว้
คงมีแต่นกเหล็กที่ลอยสูงอย่างไม่รู้ร้อนหนาว
บินลัดเลาะทะลุก้อนเมฆรูปทรงปราสาทชำรุด
ดวงตาข้างหนึ่งของฉันมองตามแสงกระพริบวูบวาบสีแดงนั่นไป
แน่ละฉันรู้ดีว่าการอยู่ในสภาวะบนที่สูงนั้นจะขาดหูฟังกับแว่นดำไม่ได้เลย
ฉันบ่นพึมพำให้สิ่งมีชีวิตที่อยู่ในนกเหล็กลำนั้นเดินทางปลอดภัย
แม้ว่ามันได้ทำลายปราสาทในจินตนาการของฉันก็ตามที
เสียงโครมครามดังลั่นถี่ขึ้นปานว่าโลกได้ใช้ไม้ตายสุดท้าย
ด้วยการหมุนออกไปให้ห่างจากก้อนกลมสีแดงที่ซ่องสุมแห่งความร้อนทั้งปวง
ก้อนเมฆสีดำดึงดูดเข้าหากันและกันชั่วกระพริบตากดทุกอย่างให้มืดครึ้้มหม่นหมอง
เป็นภาพที่เสมือนหลุดออกมาจากฝันร้ายของวิญญาณที่เพิ่งหลุดลอยจากร่างกาย
การห่ำหั่นอย่างรุนแรงจากพลังที่มองไม่เห็นด้วยดวงตาทั้งสองข้าง
ได้ทิ่มแทงทุกอณูแห่งความอึดอัดทั้งหลายให้อ่อนยวบยาบไร้รูปทรง
ของเหลวบนฟากฟ้าซัดกระหน่ำอย่างโกรธแค้นทุกสิ่งทุกอย่าง
ลมพายุบ้าคลั่งกระพือปีกล่องหนโบกโบยฟัดฟาดไร้ทิศทาง
ม่านน้ำบดบังการมีอยู่ของป่าคอนกรีตแห่งนี้ไม่นานนัก
ฉันไม่รอดูการจากไปของม่านน้ำนั่น
ได้แต่ลากตัวเองกลับไปยังที่เก่าในกองหนังสือรกรุงรัง
เพื่อเฝ้ารออะไรบางอย่าง
บางอย่างที่ฉันไม่เคยเพียงพอต่อความต้องการในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง
ฉันคิดว่าสงครามระหว่างโลกกับดวงอาทิตย์ได้จบลงไปอีกหนึ่งยกในการปะทะที่ไม่เคยสิ้นสุด
ฉันรู้ดีหรอกว่าอีกไม่นานโลกนี้ก็จะพ่ายแพ้พร้อมกับหลุดลอยอย่างเคว้งคว้าง
กว่าจะถึงตอนนั้นคงไม่มีความรู้สึกใดๆ ต่อความร้อนระยำอีกแล้ว