วิถีชาวนา

โคลอน

@ วิถีชาวนา @  
 
@ พันธุวงศ์ พงศา เพียงหญ้าต่ำ
แต่ค่าล้ำ สำคัญอนันต์ผล
เป็นพืชพันธ์ธัญญาชีวาชนม์
ของผู้คนทุกแหล่งแห่งแผ่นดิน
 
@ ต้นกล้าฝัง...ฝั่งผืนลงพื้นนา
พิรุณพา...หยาดหยดรินรดถิ่น
ผลิช่อรวงพวงแผกแต่แรกริน
ชะโลมจินต์...ตั้งท้อง ทุ่งทองรวง
 
@ สุขใดเท่าเหล่าชนคนแบกไถ
ชมช่อใบ...ไหวล้อ รอเรียวร่วง
คอยคมเคียว เกี่ยวขอ เก็บช่อพวง
ทุ่งแดนสรวง สีทอง ของชาวนา
 
@ ลืมตาตื่นขึ้นดูแต่ตรู่เช้า
เห็นทุ่งข้าว ล้อแรงเล่นแสงฟ้า
เป็นสีเหลืองเรืองรองดั่งทองทา
จากต้นกล้าเติบแกร่งด้วยแรงใจ
 
@ จูงเจ้าทุยลุยทางไปถางเก็บ
ปลายเชือกเหน็บ...ผูกรัดมัดทุยไว้
เริ่มถอนหญ้าคาแทรกชำแรกใบ
กำจัดไข่เชอรี่ที่รุกราน
 
@ ฤดูคล้อยร้อยไร่ใกล้เก็บเกี่ยว
ลับคมเคียว...เทียวออกไปบอกขาน
ผองพี่ป้าน้าลุงมามุงงาน
ขอไหว้วาน...ลงแขกมาแลกแปลง
 
@ บูชาบุญ คุณแม่พระโพสพ
ประนมนบ...เสาตั้งตรงฝั่งแสง
ตะวันออกดอกไม้ด้ายขาว-แดง
ทั้งของแห้งคาวหวานพานหมากพลู
 
@ อีกยามวนม้วนมาบูชาให้
พร้อมเมรัย ขวดตั้งวางหมวดหมู่
จุดธูปหอมพร้อมเทียนเพียรพรั่งพรู
กล่าวคำบูชาธรรม...นำถวาย
 
@ ขอสู่ขวัญวันศรีเป็นศรีฤกษ์
บายศรีเบิก...บอกบุญพระคุณร่าย
รับขวัญข้าวกล่าวจบแล้วนบกาย
น้อมจิตไหว้...รับขวัญและอันเชิญ
 
@ สู่บายศรีเครื่องเซ่นสังเวยสู่
สถิตอยู่...เป็นขวัญแลสรรเสริญ
จงปกคลุมคุ้มครองให้ผองเพลิน
ได้จำเริญ...ปลูกข้าวเลี้ยงชาวไทย
 
 
@ ชะตากำหนด @
 
@ กสิกรรมนำพาชะตาเมือง
เหมือนรุ่งเรือง...เมืองทองที่ผ่องใส
อุดมแสนแดนดิน...ทุกถิ่นไป
แต่ยากไร้...ข้าวกินในถิ่นตน
 
@ หนึ่งเมล็ดข้าวเปลือกเลือกไม่ได้
ปลูกแทบตายขายถูกปลูกให้ผล
กับโรงสีที่ถือกระบือกล
ทดแรงคน...อย่างนี้ไม่มีจาง
 
@ จะกี่เกวียนกี่ตันมันก็กด
ชาวนาอด ลืมตาอ้าปากค้าง
มันรวมตัวฮั้วกันฝันอำพราง
เป็นนายจ้าง จ้างถูกปลูกให้มัน
 
@ ถูกหลอกขายที่นาให้มันหมด
อัปยศ...หมดสิ้นแผ่นดินฝัน
ไร้ดินแดนแผ่นเดิมจะเริ่มวัน
ดั่งโทษทัณฑ์...ฝันร้ายเมื่อขายดิน
 
@ ของปู่ย่าตาทวด...เพียงอวดรวย
เหมือนถูกหวย...ด้วยทรัพย์ที่พับถิ่น
โฉนดโยนโอนย้ายตอนขายกิน
พอหมดสิ้น...เงินถือคือหมดตัว
 
@ กี่ชาวชนคนไทยใจชาวนา
นี่หรือคือ ศรัทธา...ค่าฝังหัว
กสิกรร้อนหลังที่ฝังกลัว
ถูกความชั่ว...ทำนาบนหลังคน
 
@ ตกเป็นทาสขาดอิสระไร้
เสรีใดใคร่จัดมาวัดผล
ประชาธิปไตย...ไยชอบกล
ยังต้องมนต์...สะกดกำหนดทาง
 
@ ให้เดินไปตามกรรมด้วยคำผิด
ข้าวหนึ่งลิตรก่อนหุงในยุ้งฉาง
คือข้าวถุงหุงซื้อเป็นมื้อวาง
มองกองฟาง...รันทดหมดสิ้นแรง
 
@ มิอาจเรียกคืนผืน...แผ่นดินปู่
มิอาจอยู่ถ้าฝนดลดินแล้ง
มิอาจทิ้งถิ่นไว้ไปจำแลง
มิอาจแย้งความทุกข์เรียกสุขคืน
 
@ จึงยังคงคือคนชนชาวนา
รอเมตตา ฟ้าฝนบนดินชื้น
อุทกท่วมอ่วมช้ำก็กล้ำกลืน
น้ำน้อยฝืนยืนช้ำระกำไป
 
@ ในชะตาหาดีที่สุดทาง
บนโลกกลางเสรีที่สุดใช้
อะไรหนอขอรู้บ้างได้ไหม
ว่าเมื่อไหร่...เสรีจะมีจริง
 
@ มองทุ่งทองรองเรืองกับเมืองใหญ่
สุดหัวใจ...ให้ชี้ว่าดียิ่ง
ต้องตอบข้างต่างฝ่ายต่างพึ่งพิง
มิอาจทิ้ง...สำคัญของมันเป็น
 
@ อันคนเมืองเรืองไกรในโลกหล้า
อยู่ใต้ฟ้าเดียวกันยังฝันเห็น
อากาศร้อนนอนแผ่ในแอร์เย็น
ถ้าลำเค็ญคงมีแต่ชีวา
 
@ แต่ชีวิตผิดบทกำหนดรู้
หนทางอยู่ สู้ไปสิ่งใดหา
ไม่สุขจริงสุขจิตอนิจจา
เพราะไขว่คว้าไม่หยุดจนสุดทาง
 
@ อันบ้านนอกคอกนาที่ว่าไร้
กลับมีใจ ให้กัน สวรรค์สร้าง
ได้ชื่นเช้าเหล่าธรรมชาติวาง
แต่ถูกกางชะตาพาผิดเดิน
 
@ จากเหล่าพรรคเหล่านักธุรกิจ
ที่แผ่พิษฤทธาพาขัดเขิน
ให้ความอยากลากฉุดประดุจเชิญ
เอาจำเริญบนเสื่อมไปเชื่อมกรรม
 
@ จึงตกเป็น ทาสา ที่นาไร่
ต้องวิ่งไล่...ความเสื่อมที่เหลื่อมล้ำ
มาเนินนานพานผลบนทรงจำ
มิอาจทำ...ตามสิทธิ์ลิขิตฝัน