เริ่มนับหนึ่ง
อ.วรศิลป์
ผืนดินแห้งแล้งหนักมาพักใหญ่
หายไปไหนหนอหยาดฝนไม่หล่นร่วง
ไม้เหี่ยวเฉาเหงาหงอยเศร้าสร้อยทรวง
ทิ้งใบร่วง เหลือแต่ก้าน ต้านแดดแรง
คนหนุ่มสาวแบกกระเป๋าเอาขึ้นบ่า
เดินบ่ายหน้าฝ่าดินแยกแตกระแหง
เป้าหมายคือเมืองกรุงค่าแรงแพง
หวังเบาแบ่งทุกข์พ่อแม่ผู้แก่ชรา
โบกสองแถวต่อรถไฟไปรถทัวร์
เงินติดตัวมีไม่มากยากหนักหนา
จากรุ่งเช้าจนเย็นย่ำค่ำอีกครา
ในที่สุดเมืองฟ้าได้มาถึง
กดโทรศัพท์ในมือเพื่อสื่อสาร
ถึงทางบ้านให้รับรู้สักคำหนึ่ง
ความทุกข์ยากที่จากมาติดตราตรึง
พรุ่งนี้ขอเริ่มนับหนึ่งจนถึงชัย