ไร้ตัวตน

กันนาเทวี

ตัวตนอาจไม่มีในที่นี้
ขอพิ้นที่ยืนบ้างกลางโลกฝัน
ในชีวิตผ่านไปทุกวารวัน
ขอรำพันบทเพลงบรรเลงกลอน

ไร้ตัวตนในใจใครคนหนึ่ง
เหลือใจซึ่งอ้างว้างลางสังหรณ์
ความรู้สึกร้างไร้คนอาทร
เกินเว้าวอนหวังให้ความใยดี

ยิ้มยิ้มไว้ทั้งใจรอนอ่อนล้า
ดั่งไฟฟ้ามืดมนทนหมองศรี
คลำหนทางอับแสงแห่งชีวี
พลังกายมีสู้ต่อใจพอเพียง

เหมือนลอยอยู่เคว้งคว้างท่ามกลางเหงา
ไร้แม้เงาไม่รับสดับเสียง
มีคนอื่นหมื่นแสนแฟนเดินเคียง
แต่หลีกเลี่ยงคอยหลบจบสิ้นกัน

คงเหลือเศษความชังที่ยังอยู่
คอยรับรู้ซ้ำเติมเพิ่มเย้ยหยัน
อยากจะลบกลบเกลื่อนเลือนสัมพันธ์
ขาดสะบั้นคมคำย้ำวจี

แทนอณูอยู่ว่างกลางอากาศ
เป็นดังธาตุไร้รูปร่างและกลิ่นสี
มองทะลุผ่านไปเหมือนไม่มี
คิอคนที่ไร้ตัวตนคนถูกลืม..
				
comments powered by Disqus

thaipoem ที่สุดกลอนดีๆ

thaipoem บ้านกลอนไทยที่ที่สร้างแรงบันดาลใจของทุกๆคน เป็นเพื่อนเมื่อยามเหงา คอยปลอบใจเมื่อยามร้องไห้ ที่ที่อยากให้ทุกๆคนรู้ว่าสิ่งดีๆเกิดขึ้นได้ทุกวัน