ระดะดาวพราวฟ้าคราเดือนดับ หนาวลมจับจิตจนเกินทนไหว จำลาร้างห่างแดนแม้แสนไกล อีกเมื่อใดได้กลับรับขวัญคืน หอมไอดินเคยกรุ่นละมุนหวน กลีบลำดวนอวลกลิ่นระรินชื่น เกล็ดน้ำค้างกลางน้ำตาข้าฯกล้ำกลืน ยังหยาดเคียงเสียงสะอื้นอันขื่นคราง รอวัสสานผ่านฝนอีกหนก่อน จะกลับคอนคืนเหย้าคราวฟ้าสาง จงรอรับซับน้ำตาอย่าแรมร้าง ยามแสงทองส่องทางกลางใจคอย