สุดปรารถนา กัลยาณมิตร กลับเมืองไทยคราวนี้มีสุขใจ เพื่อนแท้ได้มาพบประสพขวัญ อยู่ห่างไกลแค่ไหนไม่สำคัญ ฟ้ามิกั้นดวงใจให้เหงาฤดี ต่างเดินทางด้วยใจให้เมตตา ปรารถนาเพื่อนพ้องอย่าหมองศรี รู้จักกันมานานผ่านหลายปี เพื่อนรักมีหัวใจให้แก่กัน เพื่อนเก่าสุดคนงามนามกุลธิดา ต่างคบหาวัยเยาว์เราสุขสันต์ อายุเพียงสิบสี่ดีต่อกัน สามสิบเก้าปีอันจริงใจไม่ลืมเลือน เพื่อนรักเพื่อนสนิทคนนี้รู้จักกันมาตั้งแต่สมัยเรียนชั้นมัธยมต้นและปลายด้วยกัน5ปีที่โรงเรียนสายน้ำผึ้งค่ะ จนเรียนจบ ตอนที่ทำงานในกรุงเทพฯ รักกันมากขนาดซื้อบ้านอยู่ในหมู่บ้านเดียวกันในซอยวัชรพล เมื่อรู้ว่าอนงค์นางจะกลับเมืองไทย เพื่อนไปรอที่โรงแรมตั้งแต่ 6โมงเย็น แต่พลาดกันเพราะกว่าจะถึงโรงแรมก็สามทุ่ม แต่เราก็นัดเจอกันอีกจนได้ก่อนกลับในคืนวันที่ 11 ที่ครัวริมน้ำหน้าโรงแรม รับประทานอาหารและคุยกันนานหลายชั่วโมง ลูกสาวของเราได้รู้จักกันและคุยกันอย่างสนุกสนาน ระหว่างอนงค์นางกับกุลธิดา เราคือเพื่อนแท้ รู้จักและคบกันมา39ปี ไม่ต้องการเรตติ้ง ไม่มีอักษรหรือบทกลอนใดที่มีค่ามากไปกว่าหัวใจของความเป็นกัลยาณมิตร ที่ผ่านทุกข์ สุข มาด้วยกันแต่เยาว์วัย ไม่เคยทอดทิ้งกันในยามเดือดร้อน มีแต่ความรัก กรุณาปราณีต่อกัน เกิดมาโชคดีค่ะ มีพ่อแม่พี่น้อง คู่ครอง ลูกสองคน มีเพื่อนแท้ มีครบทุกทิศที่เป็นกัลยาณมิตร ไม่มากมายในปริมาณแต่มากด้วยความรัก ความเมตตาต่ออนงค์นางมาตลอดชีวิต ชีวิตนี้พอเพียงและสงบสุขใจแล้วค่ะคนที่สองเพื่่อนงามนามยุพดี สามสิบสามปีรู้จักรักชอบขวัญ พบกันในมหาลัยใจตรงกัน ต่างผูกพันฉันท์เพืิ่อนเหมือนกุลธิดา เพื่อนแท้คนนี้ได้รู้จักกันตอนเรียนปริญญาตรีค่ะ ตอนที่เรามีลูกคนแรกซึ่งเกิดปีเดียวกัน เราสัญญากันว่าลูกชายหญิงของเรา จะได้แต่งงานเกี่ยวดองกัน แต่จริงๆแล้วเป็นเรื่องของพรหมลิขิต ถ้าเขาเป็นคู่กันก็แล้วแต่วาสนา เราไม่อาจบังคับได้ แต่ถึงอย่างไรความเป็นเพื่อนของเราก็จะยังคงอยู่ตลอดไปค่ะ เพื่อนและสามีเพื่อนขับรถจากระยองมารับที่สนามบิน พาไปค้างที่บ้าน พาไปเลี้ยงอาหาร และมาส่งที่โรงแรมก่อนกลับ นี่คือน้ำใจของเพื่อนแท้ และมิใช่ครั้งแรก เราไปมาหาสู่กันมานาน ไม่ว่าจะอยู่ที่กรุงเทพ ร้อยเอ็ด ระยอง ความรักและหวังดีมีให้กันเสมอ ไม่เคยเปลี่ยนแปลง โชคดีจริงๆค่ะ
อนงค์...นาง 15 ม.ค. 2556 11:25 น. - ID 146480 
3739
2
0
15 มกราคม 2556 12:03 น. - comment id 1253677
คนที่สามหญิงงามนามกัลยา เพื่อนอุตส่าห์มาไกลตามใจขวัญ อยากเห็นเธอหายป่วยเราช่วยกัน ตีตั๋วพลันเงินทองของนอกกาย เธอสดชื่นสดใสและใจดี มีไมตรีมาให้ไม่ห่างหาย มีของขวัญมาฝากไม่มากมาย ค่าน้ำใจมากกว่าน้ำตาคลอ เพื่อนคนนี้รู้จักกันในบ้านกลอน เชิญเธอมาเที่ยวบ้านเกิด เธอก็ยินดีมา แม้จะมีอุปสรรคไม่เป็นไปตามแผนที่วางไว้ เครื่องบินเกิดเปลี่ยนเวลา ไม่บินตามกำหนด กว่าจะถึงบ้านงานเลี้ยงต้อนรับทีเริ่มตั้งแต่หกโมงเย็นร้องเพลงรอกัน ไปรับที่สนามบินได้เจอกันสามทุ่มครึ่ง แขกๆรอไม่ไหวเพราะร้องเพลงส่งเสียงตามไมค์ เนื่องจากผู้ใหญ่บ้านเป็นเพื่อนวิ่งเล่นกับอนงค์นางมาตั้งแต่เด็ก ขนโต๊ะเก้าอี้เครื่องเสียงมาบริการเต็มที่ แต่อยู่ดึกไม่ไหวเพราะชาวบ้านต้องหลับนอน เสียงดังไปอาจถูกด่าได้ วันรุ่งขึ้นเหมารถตู้พาย่า ยาย ญาตละเพื่อนจากบ้านกลอนสองสาวไปเที่ยว กาฬสินธุ์ ร้อยเอ็ด กลับมาแม่ไข้ขึ้น ต้องงดแผนวันอาทิตย์ที่จะไปผูกเสี่ยวกันที่บ้านแม่ เลยได้แต่พาไปเที่ยวัดป่ากุงและพระกู่โกนา ขออภัยด้วยจริงๆค่ะ แต่พิธีการไม่สำคัญเท่าใจนะคะ ได้เห็นน้ำใจเธอเพราะลูกพิมยากไปเที่ยวเชียงใหม่ เธอรีบโทรหาเพื่อนให้ดูแลจองห้องพักในราคาพิเศษเรตพนักงาน สั่งกำชับกำชามากมาย แต่เพื่อนเธอติดไปงานศพตอนเลิกงาน จริงๆแล้วเราตั้งใจจะไม่รบกวนขนาดต้องพาเที่ยวเพราะเราไปกันเองแม่ลูกก็สะดวกกว่าค่ะ แค่ลดราคาห้อง จัดรถรับส่งก็เป็นพระคุณอย่างยิ่งแล้วค่ะ คุณบินเดี่ยว ผู้ใจดี พอกลับกรุงเทพฯคุณอิมจะโทรติดตามถามตลอดว่าไปถึงไหนแล้ว แม่เป็นไงหายหรือยัง สรุปว่าเธอใจดี มีน้ำใจจริงๆค่ะ ขอเก็บไปต่อในกลอนต่อไปนะคะ
15 มกราคม 2556 12:21 น. - comment id 1253678
มีอีกท่านที่ไม่เคยลืมคือครูแก้วประเสริฐค่ะ คราวนี้ได้อยู่ในกรุงเทพฯแค่ครึ่งวัน โอกาสหน้าศิษย์ขอแก้ตัวใหม่นะคะ คราวนี้เวลาน้อยแต่ได้ยินเสียงครูทางโทรศัพท์ก็ดีใจแล้วค่ะ
16 มกราคม 2556 16:31 น. - comment id 1253728
16 มกราคม 2556 23:41 น. - comment id 1253741
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
