นั่งกอดเข่า เจ่าจด หมดความหวัง น้ำตาหลั่ง ล้นทรวง ไห้ห่วงหา ชีวิตนั้น รันทด หมดราคา อายทั้งฟ้า และดิน หมดสิ้นกัน ด้วยจินต์นั้น มิได้ หมายปองฟ้า ศักดินา สูงส่ง ตรงขวางกั้น จึงอยู่อย่าง ปุถุชน คนสามัญ แม้ความฝัน ยังไม่ สมใจปอง ประตูใจ ใส่ดาน เธอขานไข หรือมีใคร ไหนเล่า เป็นเจ้าของ จึงแหนหวง มิให้ ได้จับจอง ทั้งสี่ห้อง ใครอยู่ อยากรู้จัง เมื่อฝากใจ ไม่พร้อม จะน้อมรับ สักนิดช่วย ดักจับ ส่งกลับหลัง อย่าดุด่า หยามเหยียด และเกลียดชัง จะจับขัง เอาไว้ มิให้กวน
คนกรุงศรี 21 ก.ย. 2555 22:28 น. - ID 145705 
1646
2
0
22 กันยายน 2555 14:27 น. - comment id 1246093
สงสารล้น คนหนึ่ง ซึ่งปองฟ้า แต่มิกล้า จะเผย หรือเอ่ยถ้อย เราแสร้งทำ เฉยชา เชิดหน้าลอย ดูเหงาหงอย หลบตา หายหน้าไป ไปออดอ้อน วอนดิน ถวิลหวัง กลับต้องนั่ง โศกา น้ำตาไหล เขาตัดรัก มิเหลือ แม้เยื่อใย แล้วทำไม มิหันมา มองฟ้าคราม มิเกริ่นกล่าว ความนัย เหตุใดเล่า แล้วใครเขา จะกล้า มาทวงถาม ถ้าปองฟ้าน่าจะ พยายาม บอกมาตาม ความใน หัวใจเธอ
22 กันยายน 2555 08:32 น. - comment id 1246094
หน้าส่วนตัว
ที มีคนเขารักเขาชอบ กลับทำเป็นเมิน
22 กันยายน 2555 08:42 น. - comment id 1246100
ยิ้มจ้า
22 กันยายน 2555 09:36 น. - comment id 1246108
^_^ เดี๋ยวก็ใจอ่อนค่ะ
22 กันยายน 2555 10:49 น. - comment id 1246115
เราก็ยัง หวังไว้ คงใจอ่อน อาจหายงอน สักวัน เชื่อมั่นอยู่ สนับสนุน กันด้วย ช่วยอุ้มชู แต่มิรู้ เมื่อไร ใจสมปอง
22 กันยายน 2555 11:28 น. - comment id 1246129
22 กันยายน 2555 19:47 น. - comment id 1246211
อ่านกลอนนี้แล้วเปิดเพลง ข้าด้อยเพียงดินของสดใสฟัง เข้ากันพอดีเลย
22 กันยายน 2555 21:55 น. - comment id 1246214
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
