คนบุญน้อยคอยบุญหนุนแม้บุญน้อย คว้างยังคอย เอ่ยคำยากที่อยากเอ่ย
คืนแรมสามค่ำหน้าร้อน
ฉันเก็แค่นักกลอนผู้อ่อนด้อย
เพียงแต่คอยเก็บเศษฝันเขาปันหว่าน
กอบมากำทำเป็นกลอนตอนร้าวราน
เพื่อประจาน ที่เจ็บใจให้จารจำ
เลิกร่ายกลอนร่อนหารักที่มักผิด
เพราะหัวจิตหัวใจเจ็บ ยังเป็นจ้ำ
ชอบนัก.. มักวางใจให้เขาทำ
แกล้งกระหน่ำ กรรมหนักนักรักกระเทือน
โปรดเมตตาอย่ามาหว่าน หวานเข้าใส่
เจ็บแสบรักเข้าไส้ ใครจะเหมือน
วันจะผ่าน นานกี่หนพ้นปีเดือน
เจ็บไม่เลื่อนไปจากใจอย่างไรเลย
คนบุญน้อยคอยบุญหนุนแม้บุญน้อย
คว้างยังคอย เอ่ยคำยากที่อยากเอ่ย
เคยไหมเล่า จะเคยไหมใครเล่าเคย
เพียงลมเผยพลิ้วพร่าง แทบวางวาย