หลับตาลงสู่ภวังค์ความมืดมิด ปิดกั้นจิตสงบใจในความหมอง ชอกช้ำรักจากผู้ใฝ่ฝันปอง โอ้นวลน้องจากไกลมิกลับคืน เปิดเปลือกตาดวงใจยังคงหลับ ขาหักเอ็นขาดร่างขัดขืน ดวงใจล้มฟาดไม่หยัดยืน แต่ตัวยังยืนเหน่อมอง ในความเศร้าความร้าวความรันทด เหมือนม้าพยศเหยีบย่ำท้อง ทุ่งหัวใจแหลกเหลวปลิวละออง ลอยสู่ท้องนภา มองดวงจันทร์สลับกับที่มืด เปรียบเทียบคืนและวันอันฝันหา แสงจันทร์ต้องจิตร้าวกายา ความมืดจงพาข้าจากไป จะขอเป็นความมืดจนสิ้นจิต บังอาทิตย์บดจันทร์ป่นเทียนไข จะขอเป็นแก้วร้าวร้าวสุดใจ ที่ขว้างออกไปสุดกำลัง พุ่งตรงสู่ปรายโค้งขอบฟ้า กระแทกพสุธากลับหลัง หมุนขว้างตรงข้ามจากกัน ทะเลฝั่งภูผาฉันและเธอ.... ประพันธ์โดย ก้ำ เมืองปัว
1556
1
0
10 สิงหาคม 2555 16:12 น. - comment id 1241960
โดนม้าเหยียบ เจ็บน่าดูเลยนะคะ
10 สิงหาคม 2555 21:22 น. - comment id 1241999
ก็เจ็บ มาก ๆๆ ละครับ อิอิ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
