หมาสีรุ้งกับทุ่งข้าว

ขอนลอย

ดอกข้าวผลิบานบนลานสรวง
เต่าหลังกวงมีมือถือจานสี
แต้มพู่กันบนกระดาษวาดเมธี
สอนอนาโตมีให้พี่น้อง
นั่นหนั่นเนื้อเดลตอยห้อยหัวไหล่
คอร์ปัส แคลโลซุ่มไซร้เนื้อสมอง
แกสตร็อคนีเมียสน่องต้องประคอง
มิเช่นนั้นอาจร้องตะคริวกิน
หอยทากโอ้เอ้เถลไถล
เทอร์บิเนตอยู่ไกลไม่ได้กลิ่น
อาร์ติคิวลาริส เจนัส สะบ้าน้ำตาริน
ซีรีเบลลั่มเล็กไม่ได้ยินส่วนของพอนส์
ลูกบอลนอนทะเลโห่เห่มา
ดูสิดูฝูงปลาลูกหมาหอน
กระโจนงับสีฟ้าภราดร
ลูกสีเขียวหน้าสลอนนอนเรียงราย
ผีเสื้อกระหยับปีกแล้วหลีกทาง
น้องหมาขว้างลูกบอลตอนสายๆ
ตวัดลิ้นยั่วเย้าเจียนเมามาย
หมดคาบอนาโตมี่ตอนบ่าย ตอนบ่ายโมง
ตกตะลึงน้องหมามาเลี้ยงแกะ
ร้องแบะๆเหมือนกันพลันเหวงโหวง
นี่หมาเลียนเสียงแพะแกะขี้โกง
แพะกระโดดโหยงๆข้ามโลงไป
พลันน้องหมาเปลี่ยนสีเป็นสีรุ้ง
อยู่กลางทุ่งดอกข้าวพราวสดใส
ต้อนฝูงแกะนอนหลับกลับทันใด
วันนี้เจ้าเดินไกลแล้วไลลา
ข้าจะเล่านิทานอนาโตมี
กาลครั้งหนึ่งนี้สองปีกว่า
มีมนุษย์จำแลงแปลงลงมา
เป็นผู้เฒ่าเต่าชรามาหนึ่งตัว
เต่าชราผ่าร่างกวางกระต่าย
เจอซาฟีนัสกลายๆเพรางายสลัว
หลอดเลือดดำเข้มข้นสีหม่นมัว
กระต่ายกลัวจึงก้มลงล้มนอน
ส่วนกวางย่างเยื้องชำเลืองมอง
ถูกผ่าท้องผ่าหลังพลางเต่าสอน
เจ็บแสนเจ็บแค้นแสนแค้นแสนอาวรณ์
เต่าชราจึงขอพรให้ไปดี
นิทานเจ็บอารมณ์จบเจ้าจบไหม
แกะหลับใหลนับหมอนตอนตีสี่
หมอนกระโดดข้ามรั้วทีสองที
หมากระโดดเปลี่ยนสี เริงลีลา