หน้าส่วนตัว
เหม่อจิตใจออกไปถึงไพรกว้าง
เสนาะเสียงดุริยางค์จากขุนเขา
เสียงใบไม้ต้องลม พรมพริ้มเพรา
เสียงวิหคหวีดเหวาเกลาฤทัย
เสียงน้ำตกกระทบหินอยู่ซู่ซ่า
เสียงฝูงสัตว์ชะนีป่า เสียงไม้ไหว
เป็นเสียงดิบไม่ม่ีพิษไม่มีภัย
ผิดกับเสียงไม่จริงใจในธานี
เสียงผู้คนก่นด่าพาเศร้าหมอง
เสียงอวดองค์หลงลำพองไปทุกที่
ปากปราศรัยแต่น้ำใจ อเวจี
สัจธรรมในวลีแห่งชีวิต
แสนอับจนข้าปะปนอยู่ในนี้
เหมือนภพภูมิอสุรีไม่มีผิด
ต้องแหวกว่ายในคาวกามแห่งความคิด
เพียงสักนิดมีไหม ใครเปลี่ยนแปง
โดย_นวนิยายสีขาว
นวนิยายสีขาว 6 ส.ค. 2555 00:34 น. - ID 145272 
900
2
0
6 สิงหาคม 2555 00:36 น. - comment id 1241330
เป็นกลอนแรกของผมครับ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครัย :)
6 สิงหาคม 2555 07:01 น. - comment id 1241415
ไปตามยุค ตามสมัยมั๊งครับ เมื่อครั้งผมยังเด็กเคยสำผัสบรรยากาศแบบนี้เหมือนกัน ปัจจุบันหาไม่เจอแล้วครับ
6 สิงหาคม 2555 07:51 น. - comment id 1241508
เสียงที่จริงใจน่าฟังมากเลยนะคะ
6 สิงหาคม 2555 09:00 น. - comment id 1241524
สวัสดีครับน้องนวนิยายสีขาว นับว่าเป็นก้าวแรกที่งดงามนะครับ บทกวีแฝงแง่คิดที่งดงาม บ้านกลอนมีนักกวีรุ่นใหม่มากฝีมือเพิ่มขึ้นอีกแล้วนะครับ พี่จะตามอ่านงานน้องเรื่อยๆนะครับ เขียนมาบ่อยๆนะ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
