หน้าส่วนตัว
เต่าน้อยผจญภัย
วิชชุมมาลาฉันท์ ๘
๐ฉันเป็นเต่าป่า.คลานมาโดดเดี่ยว
เสือร้ายหมายเคี้ยว..เดินใกล้เข้ามา
ไม่มีใครช่วย..ฉันม้วยแน่หนา
จึงได้หลับตา...หดหัวกลัวตาย
๐เสือเขี่ยตัวฉัน.ใจนั้นโหวงเหวง
อุ้งเท้าสาวเร่งฉันหมุนวุ่นวาย
เสือโง่อย่างนี้.ยินดีเหลือหลาย
ฉันได้ผ่อนคลายสุขแท้แน่นอน
๐เสือคงท้อมาก.เดินจากจรไป
ฉันโผล่หัวใหม่..อยู่ใกล้ไม้ขอน
แต่ยังท้องหงาย.อยากไหว้ขอวอน
เสือกลับมาก่อน.คว่ำกายให้ที!ฯ
อริญชย์
๔/๗/๒๕๕๕
บุญเพิ่ม 5 ก.ค. 2555 18:36 น. - ID 144946 
929
1
0
5 กรกฎาคม 2555 22:20 น. - comment id 1237378
เยี่ยมครับ
6 กรกฎาคม 2555 07:58 น. - comment id 1237408
ว่าเขาโง่ แล้วยังจะให้ เขาช่วย ฝันไปมั๊ง
6 กรกฎาคม 2555 13:55 น. - comment id 1237494
สวัสดีครับคุณบุญเพิ่ม เป็นบทกวีที่ยิ้มได้จริงครับ
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด