พรุ้งนี้แล้วสิน๊ะที่ต้องจาก ที่พรัดพรากจากกันไกลเหลือหลาย คงจะนากว่าจะได้ลูบไล้กาย คงจะคล้ายกับคววววามเหงายามค่ำคืน ทุกครั้งเฝ้ามองแสงดาว ระยิบวับวาวอยู่บนท้องฟ้า ทุกครั้งที่ได้เห็นเต็มสายตา หวังเพียงว่าสักวันจะเป็นดาว เฝ้าหลงใหลเพ้อเจ้ออยู้ในฝัน เฝ้ารำพันเสน่หาพาใจหนาว เฝ้าคำนึงคิดถึงทุกค่ำเช้า ไปกับหมู่แสงดาว แสงตะวัน