ขอกราบลา...ท่านอาจารย์ "คนกุลา" เป็นวาระสุดท้าย

กวีน้อยเจ้าสำราญครับ

ขอกราบไหว้ครูกลอนผู้สอนศิษย์
เมฆมืดมิดเดือนดับดาวหลับใหล
ณ ห้วงหาวพราวพร่างฟ้ากว้างไกล
ศิษย์คงไม่แลเห็นเฉกเช่นเคย
อยากก้มกราบแทบตักด้วยอักษร
ลำนำซ่อนน้ำตาเกินกว่าเอ่ย
สิ้นครูคนกุลามิมาเปรย
เหตุใดเอ๋ยฟ้าแกล้งแล้งน้ำใจ
ศิษย์โง่เขลาเบาปัญญาไร้ค่านัก
ครูกลับรักอบรมบ่มนิสัย
จงเรียนรู้อ่านเขียนพากเพียรไว้
แล้วจักได้รู้ค่าวิชาการ
วันเวลามาพรากไปจากสิ้น
เพียงเศษดินเศษหนึ่งยังซึ้งซ่าน
เหนือความคิดคาดหมายจากสายกาล
สิ้นวันวารสิ้นครูเคยบูชา
ขอดวงจิตสถิตห้วงสรวงสวรรค์
โปรดสุขสันต์เถิดครูผู้แกร่งกล้า
สู่สุคติภพบนสนธยา
ศิษย์รู้ช้าเกินไปเหมือนไร้คุณ
กวีน้อยด้อยศิลป์กวินท์วาด
ไร้สามารถขัดเกลาเบาดุจนุ่น
พร้อมลอยคว้างกลางดอนอ่อนละมุน
ขาดคนคุ้นเคยแคะชี้แนะนำ
มีเพียงหนึ่งหยาดหยดรอรดหลั่ง
และความหวังหมดสิ้นทุกถิ่นถ้ำ
มวลหมู่ไม้เมฆหมอกระลอกน้ำ
มิเปรียบคำครูสอนเหมือนก่อนมา
โปรดยกโทษศิษย์เขลารู้เท่านี้
โปรดปราณีศิษย์เถิดมิเจิดจ้า
เพราะศิษย์นี้โง่เขลาเบาปํญญา
เมื่อรู้ค่ายิ่งสายมลายลง
ขอกราบลา.....อาจารย์
เป็นการกราบลาครั้งสุดท้าย  
ที่ศิษย์ได้ฝึกฝน ร่ำเรียน  มาระยะหนึ่ง
********+++++++*******
ศิษย์รู้ว่าวันเวลามิอาจย้อนคืนกลับมาได้
เฉกเช่นวิชาที่คว้าครอง ที่ไม่เป็นดั่งครู....เคยวาดหวัง
แต่ศิษย์กลับรับรู้  "วิญญาณ" และ "พลัง" ของความเป็นครู
จากห้วงอณูแห่งความคาดหวัง
โปรดยกโทษ และ อโหสิกรรม  
หากแม้นศิษย์นี้  ไม่ดี ไม่เด่น และไม่ก้าวหน้า
ขอดวงจิตดวงสุดท้าย  สุขสบาย ณ ปลายฟ้า เทอญ
ขอกราบลา ท่านอาจารย์  "คนกุลา"  เป็นสุดท้าย
                                     ด้วยรัก เคารพ สุดอาลัย
                                          กวีน้อยเจ้าสำราญ