อัสสุชลล้นเอ่อไหลระรื่น ประดุจคลื่นยามสงบวาโยหาย ก่อนหยดหยาดพิรุณจะโปรยปราย เสมือนคล้ายทุกอย่างสลายไป ดวงจันทราที่งดงามเคลื่อนประดับ โสตสดับสุรเสียงจากแดนไกล ดุจสายลมพัดพลิ้วคอยปลอบใจ ให้หลับใหลเข้าสู่ห้วงนิทรา เมื่อถึงคราวยามหลับยังคงฝัน ไม่แปลผันยังคำนึงดั่งมัจฉา ที่เคลื่อนไหลว่ายไปไกลในธารา แม้นนิทราไม่เว้นวางว่างเปลี่ยวใจ ดั่งดวงดาวดวงเดือนนั้นดับมืด จะมีคืนไร้สิ้นแสงอีกนานไหม รัตติกาลช่างเนิ่นนานแสนยาวไกล อโณทัยถึงกาลใดจะหวนมา นานเท่าไรความเศร้าจึงจางหาย ต้องเดียวดายต่อไปอย่างไรหนา สิ่งร้าวรานคือการต้องจากลา ที่นำพาความโศกามาสู่ใจ ส่วนกายาเสมือนสิ้นไร้เรี่ยวแรง ดุจดั่งแสงเพียงเลือนลางจางหายไป จะกล้ำกลืนความรู้สึกนั้นเช่นไร แล้วแต่ใจเอาชนะตัวเราเอง .......................................... เมื่อเปิดตาเปิดใจหันมองกลับ แม้จะลับผู้ลาจากยังแลเห็น ความห่วงใยจากใจจริงของผู้เป็น แม้นยากเย็นเพียงใดจงลุกยืน...
ศิวสิโรมณิ 1 เม.ย. 2556 01:58 น. - ID 144503 
1823
1
0
14 พฤษภาคม 2555 13:21 น. - comment id 1233654
ขอบคุณค่าาาาจำได้ว่าแต่งกลอนนี้ตอนเด็กๆ ประมาณเกรด 7 ในวิชาเลขค่ะ 55555
14 พฤษภาคม 2555 07:52 น. - comment id 1233725
เก่งจร้า...
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
